Ούτε οι ολιγάριθμοι μεταφερόμενοι διαδηλωτές στη Χαλκιδική, ούτε οι μετέχοντες άπραγοι ακαδημαϊκοί, ούτε οι κυβερνητικές ασάφειες, μπόρεσαν να ελαφρώσουν τη Σύνοδο Πρυτάνεων από το μετέωρο βάρος των πανεπιστημίων.
Καλώς ή κακώς, είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Οποιος δεν τον βλέπει, κακό του κεφαλιού του.
Είναι λύση «όποιοι φοιτητές συλλαμβάνονται για αξιόποινες πράξεις να χάνουν τη φοιτητική ιδιότητα για δύο χρόνια» (Παύλος Μαρινάκης, Σκάι, 10/5);
Είναι μια λύση. Που δεν κοστίζει και πολύ. Ούτως ή άλλως, οι ταραξίες δεν θα λείψουν σε κανέναν.
Ούτε οι ίδιοι, ούτε όσοι έτρεξαν να απαλλάξουν τον 34χρονο «ημιπιτσιρικά» που μοίραζε χαστούκια στην Πολυτεχνειούπολη.
Λογικό. Η πραγματικότητα δεν αναιρείται από τις αντιρρήσεις κάθε αυτόκλητου αρνητή της.
Οποιος λοιπόν πάσχει από έξαψη κοινωνικής αδικίας δεν χρειάζεται να δέρνει κόσμο στο πανεπιστήμιο. Μπορεί να την πολεμήσει σπίτι του, παρέα με τη μαμά του.
Αλλά να πω την αμαρτία μου. Πολύ αμφιβάλλω αν ακόμη κι αυτή η λύση θα εφαρμοστεί.
Ξέρετε γιατί; Επειδή δεν βλέπω ποιος θα την εφαρμόσει.
Η κυβέρνηση δεν θέλει μπλεξίματα. Οι πανεπιστημιακές Αρχές φοβούνται και τον ίσκιο τους. Το φοιτητικό κίνημα είναι ένα ανυπόληπτο μπάχαλο. Τα κόμματα βγάζουν βλακώδεις ανακοινώσεις.
Ενδεχομένως θα βρεθούν κάποιοι υποτιθέμενοι «δικηγόροι» ή «δημοσιογράφοι» να υποστηρίξουν «το δίκιο του αγωνιστή». Και φυσικά οι συμμορίες θα επιμείνουν στην αλητεία που τις τρέφει.
Τόσο απλό.
Και για να το κάνω απλούστερο. Ακόμη κι οι πλέον καλοπροαίρετοι θέλουν να φτιάξουν ομελέτα χωρίς να σπάσουν αβγά. Δεν γίνεται.
Φυσικά η ολιγωρία δεν είναι άλλοθι απραξίας.
Η δημοκρατία οφείλει να κληροδοτήσει στις επόμενες γενιές πανεπιστήμια άξια του ονόματός τους και αντάξια της αποστολής τους. Οχι λημέρια αθλιότητας και παραβατικότητας.
Προφανώς δεν θέλω να υποτιμήσω την προσπάθεια χιλιάδων φοιτητών και πανεπιστημιακών δασκάλων που κάνουν ευσυνείδητα και φιλότιμα τη δουλειά τους. Τους τιμώ και τους θαυμάζω.
Αλλά οι συνθήκες βίας, αταξίας και ανομίας που απαξιώνουν τον πανεπιστημιακό χώρο αδικούν πρώτα εκείνους και τους κόπους τους. Δεν τους αξίζει.
Διαβάζουν, μαθαίνουν, κοπιάζουν, ξενυχτούν κι έρχεται ο άλλος να τους απειλήσει, να τους τρομοκρατήσει ή να τους ανοίξει με πυροσβεστήρα το κεφάλι. Ποιος άνθρωπος μπορεί να εκπαιδευτεί και να αποδώσει σε τέτοιο περιβάλλον;
Δεν έχω λοιπόν την αυταπάτη ότι κάτι θα αλλάξει και άμεσα. Για να συμβεί κάτι τέτοιο χρειάζεται να πασχίσουν πολλοί και πολύ για μια ουσιαστική αλλαγή.
Δυστυχώς όμως οι υποψήφιοι σπανίζουν. Ασε που δεν υπάρχουν και αρκετά αβγά για την ομελέτα.
