Η Νατάσσα Χασιώτη έφυγε από τη ζωή αναπάντεχα και πρόωρα την Τρίτη 6 Μαΐου. Η απώλειά της έχει προκαλέσει βαθύ πόνο σε όσους την αγαπούσαμε. Άφησε πίσω της τα ίχνη μιας σπάνιας προσφοράς στον κόσμο του χορού και των ανθρώπων του πνεύματος που την είχαν θαυμάσει και συνεργαστεί μαζί της.

Η προσωπική της ακτινοβολία χαρακτηριζόταν από την απλή και πειστική συνύπαρξη ψυχικών, ηθικών και πνευματικών χαρισμάτων. Διακρινόμενη από μια ιδιαίτερη ζέση για τη ζωή, τους ανθρώπους και την τέχνη, υπήρξε μια ανατρεπτική φυσιογνωμία. Μια γυναίκα με όραμα την αναμόρφωση του χορού στην Ελλάδα και την απομάκρυνσή του από την επιβεβλημένη αποδοχή των όσων παραδόσεων ακινητοποιούσαν την εξέλιξή του.

Έγκριτη ιστορικός του χορού, παρουσίαζε στους μαθητές της στην Κρατική Σχολή του Χορού αλλά και σε άρθρα, βιβλία, τηλεόραση, την πορεία του χορού στην Ελλάδα εκκινώντας από τον ερχομό της Ιζαντόρας Ντάνκαν στη χώρα μας, την επίδραση της Εύας Πάλμερ Σικελιανού και των μετέπειτα δημιουργικών επιρροών που δέχτηκε εντός του κοινωνικού και πολιτικού πλαισίου της χώρας. Η Νατάσσα Χασιώτη στηρίχθηκε σε πολυετείς μελέτες αρχειακού υλικού και βαθιά γνώση των αισθητικών προσαρμογών μιας τέχνης της οποίας επιδίωκε την ανανέωσή της.

Η ματιά της φυσικά δεν περιορίστηκε στην ελληνική πραγματικότητα. Οι συνεντεύξεις της μεγάλων χορογράφων ανήκουν στη κλασσική διεθνή γραμματεία. Ιδιαίτερα, οι γυναίκες χορογράφοι και η σχέση της αναβάπτισής τους σε ένα νέο σύστημα (και ηθικών) αξιών – όπως έγραψε στο κείμενο Millenium που εκδόθηκε στο Βήμα- υπήρξε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της. Άλλωστε, το δικό της ήθος με το οποίο έφερε εις πέρας οποιοδήποτε δημόσιο λειτούργημα ανέλαβε αποτελεί ένα μοναδικό υπόδειγμα έμπνευσης.

Η γραφή της υπήρξε ακριβής και η κριτική της συχνά αιχμηρή για να διασφαλίσει την επιδιωκόμενη αποκάλυψη των αδυναμιών. Η επιθυμία της να λειτουργήσει το συγγραφικό της έργο ως ένα εργαλείο αλλαγής και προσέγγισης της “αλήθειας” την οδηγούσε σε επώδυνα ρεαλιστικές αναφορές σε ψυχικές καταστάσεις όταν έκανε κριτική σε χορογραφίες, κείμενα αλλά και σε καταστάσεις της καθημερινότητας γύρω της.

Η γλωσσική της δεξιοτεχνία της -στηριγμένη στην ευαισθησία του ψυχικού της οργάνου- έχει συμβάλει ώστε οι μεταφράσεις της να μεταφέρουν με μεγάλη επιτυχία στην Ελληνική σημαντικά έργα, όπως λ.χ. τα ημερολόγια του Νιζίνσκυ. Έγραψε επίσης διηγήματα και μυθιστορήματα καθώς και θεωρητικά έργα σε ποικίλους τομείς τέχνης που θα πρέπει να παρουσιαστούν μελλοντικά διεξοδικότερα.

Το έργο που άφησε πίσω της θα πρέπει να αποτελέσει με τη σειρά του ένα υλικό μελέτης για τους κατοπινούς στοχαστές και καλλιτέχνες.

Θα ήθελα να παραθέσω από τη δική μου πλευρά, ως μια μικρή ψηφίδα της πολυσχιδούς προσωπικότητας της, τη βαθιά γνώση της ψυχαναλυτικής σκέψης και την κατανόηση οριακών περιοχών του ανθρώπινου ψυχισμού. Οι ομιλίες της στο πλαίσιο των αφιερωμάτων του κλάδου Ψυχιατρική και Τέχνη για τους διθυράμβους του Νίτσε, για την ομοφυλοφιλία και το γήρας πλούτισαν τις εκδηλώσεις μας με την τολμηρή της ματιά. Στις παραπάνω συναντήσεις, χαρήκαμε για μια ακόμη φορά την σκέψη της γύρω από καυτά, σύγχρονα ζητήματα που μας δώριζε με ρέοντα και ζωντανό τρόπο.

Δεν υπάρχουν λόγια για να πω πόσο θα λείψει σε όλους όσους την γνώρισαν και ν αγάπησαν το χαμόγελό της, το λαμπερό της πνεύμα και τη συναισθηματική της διαθεσιμότητα.

Αντίο αγαπημένη φίλη και συνοδοιπόρε μου.
Χρυσή Γιαννουλάκη