Είχα χρόνια να επισκεφθώ την εμβληματική μονή της ορεινής Κορινθίας. Είναι ένα μοναστήρι με μεγάλη ιστορία που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821, αφού λειτούργησε ως αρχηγείο της Φιλικής Εταιρείας, ενώ στα χρόνια της Τουρκοκρατίας φιλοξενούσε στο υπόγειο του ναού του κρυφό σχολειό.
Χτίστηκε κατά το 17ο αιώνα όταν οι μοναχοί του Παλαιομονάστηρου που βρισκόταν στην κοιλάδα του Φενεού και πλημμύριζε συχνά από τα νερά της λίμνης αποφάσισαν να μεταφέρουν τη μονή σε ψηλότερο, ασφαλέστερο σημείο. Το κτίσμα με την όμορφη αρχιτεκτονική και τον εσωτερικό κήπο πήρε τη σημερινή του μορφή το 1754, μετά την εκ θεμελίων ανακαίνισή του λόγω πυρκαγιάς. Μια αναρριχόμενη τριανταφυλλιά στην είσοδο υπογραμμίζει με την ομορφιά της την ιδιαίτερη σύνδεση της μονής με τα ακριβά μαγιάτικα λουλούδια.
Η εμβληματική και ιστορική μονή του Αγίου Γεωργίου Φενεού, γεμάτη εκατοντάφυλλες τριανταφυλλιές. Φωτό: Βασίλης Πολυχρονάκης
Ο ναός του Αγίου Γεωργίου είναι εξίσου επιβλητικός και όμορφος, μια υπέροχη βασιλική με τρούλο, αγιογραφημένη γύρω στο 1760 από το ζωγράφο Παναγιώτη που ήταν εμφανώς επηρεασμένος από την Κρητική Σχολή. Το τέμπλο του, ξυλόγλυπτο και επιχρυσωμένο, απεικονίζει σκηνές της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης αλλά και το μαρτύριο του αγίου στον οποίο είναι αφιερωμένος ο ναός. Με το φως να μπαίνει διακριτικά δημιουργώντας μια βαθιά κατανυκτική ατμόσφαιρα, ο Άγιος Γεώργιος είναι από τις εκκλησίες που σε παρασύρουν σε περισυλλογή και προσευχή.
Εξίσου εμβληματικό και το εσωτερικό του ναού, στον οποίο λειτουργούν ο πατέρας Αθανάσιος (αριστερά) και ο ηγούμενος Γεννάδιος (δεξιά). Φωτό: Βασίλης Πολυχρονάκης
Στη μονή διαβιούν ο ηγούμενος Γεννάδιος από το 1986 και ο πατέρας Αθανάσιος παραπάνω από 10 χρόνια. Και οι δυο τους μας υποδέχθηκαν με αγάπη. Εκείνοι φροντίζουν για τα πάντα. Για τη συντήρησή της και ό,τι συνεπάγεται αυτό, τις Ακολουθίες της μονής, για την α΄ και β΄ πανήγυρη το ναού, όπου συγκεντρώνονται οι πιστοί από τα γύρω χωριά, για τη φιλοξενία των περαστικών και των επισκεπτών.
Η τέχνη του ηγούμενου
Οι δύο πατέρες, όμως, έχουν αναλάβει και μια άλλη εργασία, ένα υπέροχο μαγείρεμα, την παρασκευή του γλυκού τριαντάφυλλου, το οποίο προσφέρουν ως κέρασμα στους πιστούς. Όσοι επιθυμούν βέβαια μπορούν και να το αγοράσουν καταβάλλοντας ένα μικρό αντίτιμο που συμβάλλει στην κάλυψη των αναγκών του μοναστηριού.
Ο πατέρας Αθανάσιος έφτιαξε για εμάς το υπέροχο γλυκό τριαντάφυλλο για το οποίο είναι ονομαστή η μονή και μας το πρόσφερε ως κέρασμα, όπως κάνει σε όλους τους επισκέπτες. Φωτό: Βασίλης Πολυχρονάκης
Τις τριανταφυλλιές τις έφερε εδώ ο ηγούμενος Γεννάδιος από το Αίγιο. Είχε ζήσει πολλά χρόνια στο Μέγα Σπήλαιο Καλαβρύτων και εκεί έμαθε να φτιάχνει το γλυκό. Όταν είδε τις εκατοντάφυλλες μαγιάτικες τριανταφυλλιές να ευδοκιμούν στη μονή, αποφάσισε να συνεχίσει και στον Άγιο Γεώργιο την τέχνη του. Μάλιστα, οι δυο πατέρες έχουν δημιουργήσει έναν όμορφο ροδώνα κοντά στη λίμνη για να έχουν ακόμα περισσότερα πέταλα.
Φωτό: Βασίλης Πολυχρονάκης
Τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου, ανάλογα με τον καιρό, τα τριαντάφυλλα συλλέγονται, καθαρίζονται προσεκτικά και μετά ζυμώνονται με ζάχαρη. Άλλα γίνονται αμέσως γλυκό και άλλα αποθηκεύονται στην κατάψυξη για να έχουν όλο το χρόνο απόθεμα και να μη λείψει ποτέ το λεπτεπίλεπτο γλυκό έδεσμα από τους περαστικούς.
Ο πατέρας Αθανάσιος μας έδειξε όλη τη διαδικασία παρασκευής του γλυκού τριαντάφυλλου. Φωτό: Βασίλης Πολυχρονάκης
Εμείς παρακολουθήσαμε όλη τη διαδικασία παρασκευής του από τον πατέρα Αθανάσιο. Είδαμε τα πέταλα να κοχλάζουν μέσα στο σιρόπι, γεμίσαμε από τη γλυκιά μυρωδιά και την ευφορία τους, παρακολουθήσαμε τα βαζάκια να γεμίζουν ένα ένα και, φυσικά, το απολαύσαμε στο αρχονταρίκι.
Τα απολαυστικά βαζάκια με το γλυκό τριαντάφυλλο που μπορούν να προμηθευτούν οι επισκέπτες φεύγοντας από τη μονή. Φωτό: Βασίλης Πολυχρονάκης
Εκεί, με θέα που κόβει την ανάσα, οι πατέρες μάς έφεραν να το δοκιμάσουμε, ενώ παράλληλα μας πρόσφεραν εικονίτσες και είδη ευλάβειας που πήραμε μαζί μας για να έχουμε κοντά μας πάντα τη χάρη του αγίου.
Φιλόξενος και χαμογελαστός ο πατέρας Αθανάσιος. Φωτό: Βασίλης Πολυχρονάκης
Η απλότητα, η σεμνότητα και η φιλοξενία των πατέρων ήταν αυτό που είχαμε ανάγκη για να προχωρήσουμε. Φεύγοντας, ξέραμε ότι σύντομα θα ξαναπερνούσαμε την πόρτα τους.
