Λένε πως το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία.
Εξαρτάται. Τον Τζεφ Μπέζος μια χαρά τον είδα στα πανηγύρια του γάμου του. Κι όσο για το χρήμα που ξοδεύτηκε, τρίζουν τα κόκαλα όλων των δόγηδων της Γαληνοτάτης.
Από την άλλη, τα μέλη του ΝΑΤΟ αποφάσισαν μια αύξηση των στρατιωτικών δαπανών σε πρωτοφανή μεταπολεμικά επίπεδα και το χρήμα ρέει.
Αλλά ο βορειοατλαντικός οργανισμός δεν ζει τις ευτυχέστερες στιγμές της ιστορίας του.
Μεγάλη μερίδα του διεθνούς Τύπου συμφώνησε πως περισσότερο από μια σύνοδο του ΝΑΤΟ ζήσαμε πρόσφατα μια «σύνοδο του Τραμπ».
Ασφαλώς ο νέος αμερικανός πρόεδρος δεν διακρίνεται για τη διακριτικότητα και την ικανότητά του να περνάει απαρατήρητος. Είναι σαφές επίσης ότι τη θριαμβευτική εμφάνισή του πριμοδότησε το πρόσφατο αμερικανικό χτύπημα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως ότι η νέα αμερικανική κυβέρνηση υπηρετεί μια διαφορετική αντίληψη για τις ευρωατλαντικές σχέσεις. Μια αντίληψη η οποία δύσκολα συμβαδίζει με το μεταπολεμικό οικοδόμημα των σχέσεων αυτών.
Δεν είναι τυχαίο δηλαδή που ο νέος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ αφαίρεσε διακριτικά τα θέματα που αφορούσαν τη Ρωσία από το τραπέζι των συζητήσεων ώστε να μη φέρει σε άβολη θέση τους Αμερικανούς.
Συνεπώς είναι παρακινδυνευμένο να προδικάσουμε τις σχέσεις αυτές. Ακόμη περισσότερο που οι συμπεριφορές του αμερικανού προέδρου είναι πιο μεταβαλλόμενες κι από τις επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Από την άλλη πλευρά όμως στη σύνοδο του ΝΑΤΟ αλλά και στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στις Βρυξέλλες που ακολούθησε αναδείχτηκε η σημασία που η Ευρώπη συνολικά αποδίδει πλέον στην άμυνά της.
Το ReΑrm Europe δεν αποτελεί απλώς καλοπροαίρετη δήλωση προθέσεων. Αρχίζει και παίρνει μορφή. Σχέδια κυκλοφορούν. Χρήμα πέφτει στο τραπέζι. Περιέργως η ευρωπαϊκή άμυνα δεν αφήνεται στην καλή φροντίδα του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ.
Μέσα σε αυτό το μεταβαλλόμενο περιβάλλον η Ελλάδα υποχρεώνεται να ζυγίσει παλιούς και νέους κινδύνους. Είναι λογικό, δεν είναι εύκολο.
Τη στιγμή μάλιστα που ένας παραδοσιακός άξονας της ελληνικής πολιτικής αποδυναμώνεται. Οι επικλήσεις του διεθνούς δικαίου και οι αναφορές στη διεθνή νομιμότητα συναντούν όλο και μικρότερη απήχηση.
Τουλάχιστον έως ότου εμφανίσει το ΠαΣοΚ κάποια νέα Προανακριτική ή δραστηριοποιηθεί ο «διασώστης Ιάσονας».
Είναι εμφανές λοιπόν ότι η κυβέρνηση υιοθετεί μια στάση αναμονής. Αλλά η αναμονή δεν συνιστά πολιτική.
Κάποια στιγμή και μάλλον γρήγορα, θα χρειαστεί να προσαρμόσει και να αναπτύξει την πολιτική της στις μεταβαλλόμενες συνθήκες.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να δεχτώ πως το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία. Αυτός όμως δεν είναι λόγος για να κυκλοφορούμε απένταροι.
