Είδαμε το F1- Όταν το σινεμά πατάει γκάζι με Brad Pitt & Javier Bardem, αφήνεις πίσω το προβλέψιμο story

Ας ξεκινήσουμε από τα πρόσωπα. Ο Βrad Pitt επιστρέφει σε πρωταγωνιστικό ρόλο με εκείνη την ανεπιτήδευτη αυτοπεποίθηση που μόνο οι γνήσιοι σταρ εκπέμπουν. Ως Sonny Hayes, ενσαρκώνει έναν οδηγό που κουβαλά τα φαντάσματα του παρελθόντος και την επιμονή του νικητή. Είναι τσαλακωμένος, κουρασμένος, αλλά κάθε του βλέμμα είναι πυρίτιδα!

Στο πλευρό του, ο Javier Bardem ως Ruben, παλιός φίλος και team principal, που δεν είναι απλώς μια φιγούρα εξουσίας. Είναι το ηθικό σημείο αναφοράς της ομάδας, ο ήσυχος πυρήνας σε ένα σύμπαν που στροβιλίζεται με υπερηχητική ταχύτητα. Η χαρακτηριστική, βραχνή φωνή του πάλλεται από πάθος, ενώ το βλέμμα του κρύβει κυνισμό, απογοητεύσεις, αλλά και μια ανομολόγητη τρυφερότητα. Ο Bardem σμιλεύει τον Ruben με το βλέμμα, την παύση, την αίσθηση ότι κουβαλά εμπειρίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Με την παρουσία του, προσφέρει ένα σταθερό, σχεδόν πατρικό αντίβαρο στην αδρεναλίνη της πίστας, γειώνοντας συναισθηματικά την αφήγηση.

Και ύστερα έρχεται ο «βενιαμίν» της παρέας: Damson Idris. Ο Βρετανός ηθοποιός και επιχειρηματίας, γνωστός από το “Snowfall”, στέκεται απέναντι στους δύο τιτάνες χωρίς ίχνος ανασφάλειας. Ως Joshua, ο Damson Idris ενσαρκώνει με νεύρο και πειθώ τη νέα γενιά οδηγών – γεμάτος ενέργεια, φιλόδοξος, αλλά και κάπως υπεροπτικός. Έχει τον ενθουσιασμό του ξεκινήματος, την ανάγκη να αποδείξει την αξία του και τον έντονο ανταγωνισμό που φέρνει η νεότητα. Στην πορεία, όμως, καθώς συγκρούεται αλλά και συνδέεται με τον πιο έμπειρο Sonny του Brad Pitt, αρχίζει να καταλαβαίνει τι σημαίνει να είσαι πραγματικό μέλος μιας ομάδας. Μαθαίνει, όχι χωρίς κόπο, πως οι νίκες δεν έρχονται μόνο από ταχύτητα – αλλά και από σεβασμό, συνεργασία και κατανόηση.

Δεν πρέπει να παραλείψουμε και την Kerry Condon, η οποία ως Kate, τεχνική διευθύντρια της ομάδας και ερωτικό ενδιαφέρον του Sonny, προσθέτει μία στιβαρή, γήινη νότα. Σε έναν χώρο που συχνά ανήκει στους άντρες, η Condon κερδίζει τις εντυπώσεις χωρίς να χρειάζεται υπερβολές. Η χημεία της με τον Pitt είναι λεπτή αλλά υπόγεια ηλεκτρισμένη.

Το γνώριμο στόρι, εκτελεσμένο με εκπληκτική ακρίβεια

Το στόρι δεν επιδιώκει να καινοτομήσει. Είναι, σχεδόν προκλητικά, προβλέψιμο: ο παλαίμαχος οδηγός που επιστρέφει για «μία τελευταία ευκαιρία», ο νέος και φιλόδοξος αντίπαλος, η ομάδα που διχάζεται, η τελική αναμέτρηση που κρίνει τα πάντα. Κι όμως, η εκτέλεση είναι αυτή που κάνει τη διαφορά. Η αμεσότητα των λήψεων, η σχεδόν ντοκιμαντερίστικη ενέργεια, και φυσικά η υποστήριξη της ίδιας της Formula 1, που παραχωρεί αυθεντικό υλικό και τεχνικό βάθος.

Το σενάριο δεν υπόσχεται βαθιές υπαρξιακές αναζητήσεις. Είναι προβλέψιμο, ναι, όμως εδώ, αυτό λειτουργεί ως αρετή. Γιατί ο σκηνοθέτης Joseph Kosinski, που μας χάρισε και το Top Gun: Maverick, ξέρει να χειρίζεται τα κλισέ με την εμπειρία ενός σκηνοθέτη που καταλαβαίνει το κοινό του. Κάθε σκηνή είναι χορογραφημένη με λεπτομέρεια: από τα κοντινά στα πρόσωπα μέσα στο cockpit, μέχρι τις επικές εναέριες λήψεις των πιστών, γεμάτες ήχο και ταχύτητα που σου κόβει την ανάσα.

Η συμβολή της ίδιας της Formula 1 ήταν καταλυτική. Οι πίστες είναι αυθεντικές, οι κάμερες πάνω στα μονοθέσια καταγράφουν κάθε δόνηση, κάθε ελιγμό, κάθε σταγόνα ιδρώτα. Η ταινία δεν προσποιείται ότι είναι ντοκιμαντέρ, αλλά πείθει πως σέβεται την ουσία του σπορ που απεικονίζει. Δεν έχουμε σκηνές γεμάτες CGI, αλλά στιγμές που θυμίζουν πραγματικό χρόνο, με την κάμερα σχεδόν να μεταφέρει την αίσθηση του G-force πάνω στον θεατή.

Η F1 είναι τελικά μια ωδή στο μεγάλο κινηματογραφικό θέαμα. Δεν επιδιώκει να αποκαλύψει τις σκοτεινές πτυχές του σπορ, ούτε να φιλοσοφήσει πάνω στην ανθρώπινη φύση. Είναι όμως μια ωδή στην ανάγκη μας να παρασυρθούμε, να ξεχαστούμε, να βυθιστούμε για δυόμισι ώρες σε έναν κόσμο όπου όλα είναι μεγαλύτερα, γρηγορότερα, φωτεινότερα.