Άριελ Κωνσταντινίδη: «Για να γίνω μητέρα, έπρεπε να σπάσω τα δεσμά μου από τη δική μου μαμά»

Το ότι είναι κορίτσι θα έχει μεγάλη διαφορά;

 Τα αγόρια τα ήθελα ως πρώτη εγκυμοσύνη. Το θεωρούσα πιο εύκολο, πιο γνώριμο σε μένα το ότι ήταν αγόρια στο πώς συνδεόμαστε. Ήμουν σίγουρη λοιπόν ότι αν έκανα κι άλλα παιδιά ή άλλο παιδί, θα ήταν κορίτσι. Με τα αγόρια, ήμουν σε αυτόν τον ενθουσιασμό του γνώριμου. Εγώ πάντα είχα την τάση στους φίλους μου, σε όποιο αρσενικό γνώριζα, να του δώσω τρυφερότητα, χαρά. Συνήθως όποιον γνώριζα είχε θέματα με τη μαμά του. Είχε μια ψυχρή μαμά, απαιτητική μαμά. Κάπως δεν του έδωσε πολύ το χάδι, την αποδοχή. Και κάπως εγώ ερχόμουν σαν μια ιδανική κατάσταση, η οποία όμως δεν είχε καλό τέλος ποτέ. Τώρα καταλαβαίνω πόσο σημαντική θα είναι αυτή η σχέση με την κόρη μου που έρχεται και πόσο χρειάζεται στη ζωή μου για να σπάσω το διαγενεαλογικό τραύμα, μεγαλώνοντάς την με το δικό μου τρόπο.

Γιατί το λες αυτό;

Γιατί έχω καταλάβει ότι αυτό που είχε πληγεί περισσότερο, από γενιά σε γενιά, στη δική μου οικογένεια, ήταν η θηλυκότητα, το ιερό θηλυκό, η μητέρα ως αρχέτυπο: δηλαδή  η μαμά, η γιαγιά, η προγιαγιά. Στην οικογένεια μας η γυναίκα ήταν εργαλείο. Απουσίαζε η αποδοχή. Το παιδί ήταν μόνον το αρσενικό, γιατί αυτό θα συνεχίσει την παράδοση.  

Θέλω να πάμε πίσω, για να μιλήσουμε λοιπόν για τη δική σου μαμά…

Η μαμά μου, η οποία έφυγε πριν τρία χρόνια πολύ ήσυχη και έχοντας πάρει την ευλογία της, είχε πάντα ως κίνητρο ζωής το πόσο ανάγκη την έχω εγώ. Κάτι που εγώ ασυναίσθητα το είχα καταλάβει από την πρώτη στιγμή της ζωής μου. Από έμβρυο. Και αυτό είναι τεράστιο βάρος. Η μαμά μου λοιπόν ήταν μια ναρκισσιστική προσωπικότητα. Με ψυχωσικά επεισόδια και υστερικές συμπεριφορές, πολύ βασανιστικές και για την ίδια. Εγώ ήμουν το τρίτο παιδί που ερχόταν να σώσει την κατάσταση, το γάμο, να φέρει μια ευχάριστη αναταραχή, ένα δέσιμο. Είναι και το κατά λάθος. Εγώ μεγάλωσα ως ένα λάθος. Μια ιστορία, ένα αφήγημα χαριτωμένο όπου η μαμά μου έλεγε πάντα ότι δεν πρόλαβε να κάνει έκτρωση σε μένα. Στο αφήγημα αυτό λοιπόν ο μπαμπάς μου εκλιπαρούσε ότι ήθελε κι άλλα παιδιά και η μαμά μου έλεγε ότι ενώ δεν ήθελε άλλα παιδιά, είχε μια τόση καλή εγκυμοσύνη σε μένα, που ξεγελάστηκε. Εγώ ήρθα με αυτή τη βούλα του λάθους. Και επίσης στην ιστορία αυτή υπάρχει ένα περιστατικό ότι όταν η μητέρα μου ήταν 5 μηνών σε μένα, είχε ένα λιποθυμικό επεισόδιο και με το που σωριάστηκε, σταμάτησε η καρδιά μου και για κάποιες ώρες δεν ακουγόμουν και με τη μεγάλη επιμονή του γυναικολόγου, ο οποίος ήταν ο ίδιος που είχε και η Αλίκη, αποφάσισαν να με βγάλουν για να σωθεί εκείνη, γιατί θα κινδύνευε, αρχίζει ξανά να χτυπάει η καρδιά μου. Η μαμά μου μένει στο κρεβάτι και στην ίδια ιστορία που διηγούνταν εκείνη, οι αδερφές μου που δεν με ήθελαν και πάρα πολύ, όταν έμαθαν ότι η μαμά μου με ξανάκουσε μέσα στην κοιλιά της, μιλούσαν για θαύμα. Έτσι από το λάθος, έγινα θαύμα. Στο ίδιο αφήγημα όταν γεννήθηκα νωρίτερα, στους 8 μήνες, ήμουν η χαρά της μαμάς μου μέσα στον πόνο της γιατί ο πατέρας της πέθανε λίγο μετά τη γέννα μου. Γι' αυτό και στις πρώτες φωτογραφίες που έχω με τη μαμά μου, εκείνη φοράει μαύρα και γελάει. Αυτό, λοιπόν, σαν αφήγημα, με καθόρισε. Και ως λάθος και ως σωτήρας.

Ποιο ήταν το σημείο εκείνο το καθοριστικό που είπες, ότι θέλεις να σπάσεις την εικόνα «του λάθους, του σωτήρα»;

Δεν ήταν συνειδητό. Ήξερα όμως ότι δεν ήθελα τη σημασία. Ήθελα να περνάω απαρατήρητη. Γιατί συνεχώς υπήρχαν αιτήματα προς εμένα. Και αυτό το κατάλαβα από πάρα πολύ νωρίς. Χάθηκε δηλαδή ο αυθορμητισμός μου, η παιδικότητά μου, γιατί έπρεπε να ικανοποιώ σε όλα τα επίπεδα. Και κοινωνικά, και προσωπικά, και οικογενειακά, και έβλεπα πολύ μεγάλη λύπη μέσα στο σπίτι.

Για ποιον λόγο, αν επιτρέπεται;

 Υπήρχε η λύπη η καταθλιπτική, ως επί το πλείστον. Δηλαδή και ο μπαμπάς, ήταν καταθλιπτικός, άνθρωπος παρατημένος. Ήταν απολύτως ευνουχισμένος, παροπλισμένος και καταβεβλημένος. Όταν με κοιτούσε, βέβαια, είχε μια χαρά. Εγώ μπορούσα να τον κάνω ό,τι θέλω. Το οποίο, επίσης, δεν μου έδινε ασφάλεια. Γιατί ένα παιδί δεν θέλει να έχει την παντοκρατορία και την παντοδυναμία. Δεν ξέρει τι να την κάνει. Εγώ αναζητούσα διακαώς κανόνες. Από την άλλη, η μαμά μου ένιωθε παντοκράτορας επάνω μου γιατί με έφερε στη ζωή και εγώ είχα την υποχρέωση να της αποδεικνύω σε 24ωρη βάση ότι την αγαπώ. «Δεν τρως, δεν μ' αγαπάς. Δεν μου δίνεις τρία φιλάκια αλλά δύο, θα σε τιμωρήσω και δεν θα βγούμε βόλτα. Δεν κάνεις αυτό που σου λέω, με στενοχωρείς, μου δημιουργείς ανασφάλεια, με τρελαίνεις, με κουράζεις». Οπότε όλο αυτό έπεφτε βάρος σε μένα ως παιδί ότι από μένα εξαρτάται η συναισθηματική ασφάλεια της μαμάς μου.  

Είχες πει σε μια συνέντευξη σου ότι η μαμά σου ήταν «ευχαριστημένη στις αποτυχίες σου».

…Και στις τραγωδίες μου, στα ατυχήματα, στην αρρώστια μου. Εκεί εκείνη ήταν ανακουφισμένη. Αφενός γιατί έβρισκε το μελοδραματικό ρόλο της ως η μάνα που θυσιάζεται, αφετέρου γιατί στην τραγωδία μου είχε έλεγχο. Αν εγώ ήμουν χαρούμενη, επιτυχημένη, γι’ αυτήν ήταν θάνατος. Και έκανε τα πάντα για να με τραβήξει πίσω. Στις πρεμιέρες μου εκείνη πάντα αρρώσταινε. Το μοτίβο ήταν αν εγώ έχω επιτυχία, έχω πρεμιέρα, είμαι χαρούμενη, για εκείνη ήταν όλα μαύρα. Αυτό οι κεραίες μου το είχαν καταλάβει. Οπότε έπρεπε γυρνώντας σπίτι να έχω να της πω κάτι κακό που μου συνέβη γιατί αυτό θα της έδινε ζωή. Εγώ είχα πείσει όλα μου τα κύτταρα ότι το κάνει μόνο για το καλό μου. Όταν πια κατάλαβα γιατί το έκανε, δεν της είπα ούτε ότι παντρεύτηκα. Ούτε ότι έκανα πρεμιέρα. Ούτε ότι θα γινόμουν μητέρα στα αγόρια μου μέχρι τον 5^ο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Γιατί φοβόμουν μην πάθει τίποτα. Και το έπαθε όταν πια είχα γεννήσει τα παιδιά. Δεν άντεξε. Έπεσε και έσπασε τα κόκκαλα της μέσα στο σπίτι. Ήταν ξεκάθαρο, ότι ακολουθούσε πάντα αυτό το μοτίβο. Και το έκανε και στις αδελφές μου.  

Τα παιδιά που έχουν βιώσει μία τέτοια κατάσταση όπως εσύ, συνήθως δε θέλουν να δημιουργήσουν οικογένεια. Θέλουν απλά να σπάσουν μία αλυσίδα και να φύγουν. Παρ' όλα αυτά εσύ –αργά σύμφωνα με τα στερεότυπα της κοινωνίας – έκανες οικογένεια… Η ανάγκη σου όμως να γίνεις μητέρα πότε ήρθε;

 Νομίζω ότι το παιδικό μου όνειρο ήταν να έχω μια μεγάλη οικογένεια. Και να έχουμε παρέα. Να είμαστε πάρα πολλοί. Ή έλεγα ότι όταν κάνω παιδιά θέλω να είναι δίδυμα. Είχα και φίλους που ήταν δίδυμα αγοράκια. Για να έχω παρέα. Να παίζω. Είχα απίστευτη μοναξιά σαν παιδί. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήμουν μαμά- μπαμπάς για τη μαμά μου. Βασικά έπαιζα το ρόλο του μπαμπά για να διαφυλάξω την έξωθεν καλή μαρτυρία. Οπότε και στις σχέσεις μου ήμουν γονιός-πιο πολύ πατέρας- με την έννοια της εμψύχωσης. Να ενθαρρύνω τους συντρόφους μου να κάνουν όνειρά τους. Όμως το να αποκτήσω εγώ οικογένεια, άργησε πάρα πολύ. Πολύ κομβικό σημείο ήταν βεβαίως η σχέση με τη μαμά μου. Ηταν καθοριστική σε όλους τους τομείς της ζωής μου.

Και στον οικονομικό; Γιατί απ’ ότι γνωρίζουμε εργαζόσουν από μικρή…

Φυσικά. Υπήρχε πάντα οικονομική εξάρτηση. Γιατί εγώ λεφτά έβγαζα όλα μου τα χρόνια. Από παιδάκι. Η μαμά μου τα διαχειριζόταν. Ήμουν πάντα υπόλογη σε εκείνη. Της χρωστούσα πάντα. Από τον Φώσκολο για παράδειγμα, έπαιρνα 1 εκατομμύριο δραχμές, πολλά λεφτά, και δεν τα είχα δει ποτέ. Μπορεί να ήμουν μέσα στα ακριβά ρολόγια και τα μπριγιάν γιατί μου αγόραζε ακριβά πράγματα, αλλά αν χρειαζόμουν χρήματα για φαγητό ή για ένα ταξί, δεν είχα. Πρόσφατα τα πούλησα όλα.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη λειτούργησε ποτέ σαν μάνα για σένα;

Απόλυτα. Τώρα πια μου είναι ξεκάθαρο. Ως αντίπαλο δέος της μαμάς μου. Με την έννοια ότι μου έκανε συνέχεια τεστ αν έχει την απόλυτη αφοσίωση μου σε ό,τι και να κάνει. Ήθελε να είμαι δική της. Είχε κτητικότητα  και ήθελε αποκλειστικότητα. Απλώς μπορώ να πω ότι η Αλίκη είχε και τρυφεράδες. Ήτανε και μια πολύ καλή οικοδέσποινα. Και θυμάμαι το χάδι της. Όταν με χάιδευε ήταν πολύ τρυφερή. Το χάδι της μαμάς μου ήτανε σκληρό. Όχι, ήταν ιδρωμένο. Με την Αλίκη βέβαια η σχέση μας ήταν και επαγγελματική…Έπρεπε να της ανήκω και ως συνεργάτιδα.

Μα είσαι πολύ ταυτισμένη με την Αλίκη. Είσαι Αλικοθρεμμένη…

Αυτό είναι και καρμικό αλλά αυτό ήταν και κάτι που το ήθελε πάρα πολύ η Αλίκη: να μην είμαι αυτόφωτη. Να βρίσκομαι κάτω από το δικό της φως. Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό. Αν υποθέσουμε ότι η Αλίκη ήταν η καλλιτεχνική μαμά μου, όταν έχεις ένα γονιό που έχει καριέρα και είναι παντοδύναμος στον τομέα του, δυσκολεύονται πάρα πολύ τα παιδιά του. Ειδικά όταν κάνουν την ίδια δουλειά. Εγώ δεν μπορούσα και ιδιοσυγκρασιακά να είμαι σαν την Αλίκη. Δεν μπορούσα και δε με ενδιέφερε να υποστηρίξω και να ακολουθήσω τα βήματα της καριέρας της Αλίκης, αυτό με έφερνε και σε συγκρουσιακή σχέση μαζί της. Εγώ δεν ήθελα να πεθάνω στο σανίδι. Η Αλίκη εκτιμούσε, θαύμαζε και παράλληλα μισούσε που δεν έμπαινα στη δική της φιλοσοφία. Αλλά εγώ ήθελα να κοιμάμαι το βράδυ. Και δεν ήθελα να έχω απώλειες από άλλα πράγματα, κάνοντας καριέρα στο επίπεδο του πρωταθλητισμού της Αλίκης. Εμένα με ενδιέφερε η αρμονία στη ζωή μου και στην οικογένειά μου. Είχα συνεχώς γυναίκες και πλαίσια οικογενειακά με δυστυχισμένα παιδιά σαν ορφανά και εγώ εκεί ένιωθα τη σύνδεση: Ότι εγώ είμαι «ορφανό» και  βλέπω κι άλλα «ορφανά». Κατάλαβα από νωρίς ότι η καριέρα δεν σε βοηθάει να έχεις μια χαρούμενη οικογένεια.  

Το θάνατο της Αλίκης πώς τον βίωσες;

Στο μέγιστο και είχα και τη φοβερή αντίδραση και τη ζήλια της μάνας μου. Τύπου «αν κλαις για εκείνη έτσι, για μένα δεν θα κλάψεις;».  Κοντράρονταν οι δυο τους. Η Αλίκη με ξεσήκωνε με ταξίδια, με το να μένω σπίτι της και η μητέρα μου ήταν έξαλλη γιατί θεωρούσε ότι προτιμούσα την Αλίκη. Με βάζανε στη μέση όλη μου τη ζωή.  

Ποια ήταν  η πρώτη σου απόπειρα να κάνεις οικογένεια;

Ήταν στα 29 μου. Πολύ ερωτευμένη. Μυθιστορηματικά. Μέσα σε ένα μήνα ζούσα ένα ειδύλλιο που θα μπορούσα να είναι αυτό το «για πάντα». Όμως είχα στο μυαλό μου ότι το ζω στο 100%, γνωρίζοντας ότι δεν θα προχωρήσει. Χρειαζόμουν όμως αυτό ρομάντζο σαν εμπειρία, σαν ταινία, σαν βιβλίο ρομαντικό. Χωρίς το γάμο. Γιατί για μένα ο γάμος ισοδυναμούσε με θάνατο. Όμως ήθελα ένα παιδί. Και έτσι έμεινα έγκυος. Ήμουν πολύ χαρούμενη μέχρι που ακούω τη μαμά μου να λέει στην αδερφή μου «εμείς θα το μεγαλώσουμε, αυτή είναι άχρηστη». Εκεί έπαθα σοκ γιατί άκουσα ότι εγώ είμαι άχρηστη και ότι η μάνα μου θα μου μεγάλωνε το παιδί. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι πρέπει να κάνω άμβλωση για να σώσω αυτό το παιδί αφού δεν θα έχει μάνα σύμφωνα με τη μητέρα μου, δηλαδή εγώ δεν είμαι ικανή να το μεγαλώσω. Σέβομαι απόλυτα τις γυναίκες που εργάζονται και έχουν παιδιά και τις βοηθάνε οι μαμάδες τους όμως θα ήταν λάθος για το δικό μου παιδί, έτσι όπως το είχα εγώ στο μυαλό μου και με τη μητέρα που είχα. Γιατί τα λόγια της με έκαναν να νιώθω παντελώς ανίκανη, άχρηστη και αδύναμη να αναλάβω αυτή τη σημαντική ευθύνη. Έτσι αποφάσισα να διακόψω. Με κλάματα, με οδυρμούς… Θυμάμαι μπαίνοντας στο χειρουργείο να λέω στο παιδί μου και στο Θεό, «συγχώρεσε με». Ήλπιζα ότι θα έχω άλλη ευκαιρία να γίνω μαμά. Το πρώτο μέλημα μου από εκεί και πέρα ήταν απελευθερωθώ και να μπορώ να ζήσω χωρίς τη μαμά μου.

Πολλοί θα αναρωτηθούν μήπως είσαι υπερβολική για το πώς αποκωδικοποιείς την αγάπη που σου έδειχνε η μητέρα σου…

Κάποιοι όντως με έλεγαν υπερβολική και από πολλούς δεν έβρισκα κατανόηση όταν τους περιέγραφα την κατάσταση. Μου έλεγαν ότι δεν βλέπω πόσο μ’ αγαπάει και πόσο θυσία γινόταν για μένα… Τώρα όμως πια που μίλησα ανοιχτά για τη σχέση μου με τη μητέρα μου μού στέλνουν μηνύματα και μου περιγράφουν αντίστοιχες καταστάσεις και άλλες γυναίκες. Εγώ λοιπόν μπήκα στη διαδικασία όλης της οικογένειας να αποκωδικοποιήσω τη συμπεριφορά της. Να ψάξω πίσω τα γενεαλογικά για να μπορέσω να κάνω τη δική μου οικογένεια.  

Από τη στιγμή που έκανες την άμβλωση μέχρι να θέλεις ξανά να κάνεις παιδί, πόσος καιρός πέρασε;

Έξι, εφτά χρόνια. Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι για να κάνω οικογένεια χρειάζεται να κάνω ψυχοθεραπεία. Αρχικά έκανα με διαλείμματα. Ξεφόρτωνα λίγο τα προβλήματα μου στον ψυχολόγο και έφευγα. Όταν άρχισαν να με στριμώχνουν οι ψυχολόγοι για τη μαμά, ξέφευγα. Δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Πώς να την εκθέσω; Πώς να πω εγώ η άκαρδη και αχάριστη κόρη ότι είχα συνδέσει την αγάπη της μητέρας μου με ζήλια, καταπίεση, εκβιασμούς, τιμωρία; Γι’ αυτό και οι σύντροφοί μου ήταν απολύτως ζηλιάρηδες και καταπιεστικοί και σε σχέση με τη δουλειά μου. Αλλά από αυτές τις σχέσεις μπορούσα να φύγω, όμως το θέμα ήταν ο «μεγάλος δεσμοφύλακας». Τα ουσιαστικά δεσμά ήταν η μαμά. Το 2006 μπήκα ουσιαστικά στην ψυχοθεραπεία. Θυμάμαι ήμουν στο σπίτι, είχα πέσει στα γόνατα και ζήτησα βοήθεια από το σύμπαν, ότι θέλω να βρω την αλήθεια. Όχι μόνον για τη μαμά μου αλλά για όλες τις συνθήκες της ζωής μου. Ήθελα να ξεκαθαρίσω με το παρελθόν. Ήθελα να αποτοξινωθώ απ’ όλα. Εκείνο το καλοκαίρι ό,τι ζήτησα μου ερχόταν: θέατρο, τηλεοπτική πρόταση ενώ ήμουν στη θάλασσα και να γνωρίσω τον άνδρα της ζωής μου. Ο άνδρας που νόμιζα ότι ήταν ο έρωτας της ζωής μου, ήρθε λίγο αργότερα μέσω μίας κοινής γνωστής. Αυτή η σχέση ήταν η καθοριστική για να μπω στην ψυχοθεραπεία.  Ήταν η κλωτσιά που χρειαζόμουν, γιατί η σχέση αυτή ήταν το ίδιο μοτίβο με αυτό που είχα με τη μαμά μου.  

Και τώρα;

Αυτή τη στιγμή φτάνω να πω ότι η απόφασή μου να ξεκαθαρίσω με το παρελθόν, με βρίσκει ως μία γυναίκα που αποφασίζω ελεύθερα. Για εμένα. Τη ζωή μου. Το σώμα μου.  Την οικογένειά μου.  Εμπιστεύομαι την καρδιά μου και τα συναισθήματά μου.

Τα αγόρια σου ήρθαν μετά από κανονική εγκυμοσύνη ή εξωσωματική;

Με εξωσωματική. Γιατί είχα μία αποβολή και πίστεψα τότε ότι εγώ δεν θα γίνω ποτέ μάνα. Γιατί ήμουνα στα 42-43 και είχα και όλο αυτό το κοινωνικό στερεότυπο ότι είμαι μεγάλη και ότι δε θα προλάβω και ότι δεν ξέρω αν μπορώ. Ήθελα όμως πάρα πολύ. Και έκανα τα πάντα. Δηλαδή όσα μπορούσα να ελέγξω εγώ. Και έτσι έγινα η μαμά των δίδυμων αγοριών μου.

Και τα άφησες όλα πίσω..

Ναι, χωρίς να νιώσω ποτέ ότι κάνω κάποια θυσία. Είχα ξεκαθαρίσει μέσα μου ότι τη δουλειά θα την αφήσω για ένα διάστημα γιατί θέλω να είμαι με τα παιδιά για να τους κάνω καλό. Ήταν απόφαση η μητρότητα, όχι δίλημμα: καριέρα ή μητρότητα. Βεβαίως δεν πρέπει να υπάρχει έτσι κι αλλιώς κανένα τέτοιο δίλημμα για καμία γυναίκα. Εμένα το δίλημμα είχε περιέλθει μόνον από συγκεκριμένα γεγονότα που πέρασα ως παιδί. Η απόφαση μου είχε να κάνει κυρίως με το ό,τι κάνω για τα παιδιά μου είναι βαθιά επιθυμία και όχι θυσία. Έχω ακούσει κάτι μαμάδες που βγαίνουν στην τηλεόραση και λένε δημόσια π.χ. ότι «από τότε που γέννησα δεν έχω πάει ένα θέατρο». Εγώ δεν ένιωσα ότι στερήθηκα τίποτα γιατί ήθελα να είμαι εγώ καλύτερη για τα παιδιά μου. Θα έλεγα ότι έχω κάποια στοιχεία που στη μητρότητα απελευθερώνονται. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που τακτοποιήθηκε αυτό το ζήτημα της μητρότητας για μένα, της θηλυκής μου δηλαδή πλευράς και τώρα είμαι ελεύθερη γυναίκα. Δεν κάνω κάστινγκ για πατέρα. Δεν ψάχνουμε. Είμαστε οι γιοι μου, εγώ και το κοριτσάκι μου που έρχεται σε λίγους μήνες. Ο ρόλος μου ως μητέρα είναι ξεκάθαρος για να απολαύσω ελεύθερη στα υπόλοιπα. Θα εστιάσω πιο πολύ στη συντροφικότητα, στο τι ερωμένη, τι γυναίκα, τι θηλυκό θα είμαι εγώ. Νιώθω πολύ σέξι. Νιώθω τη θηλυκότητα μου να ξεχειλίζει.  

Και έρχεται λοιπόν τώρα αυτό το μωρό που θα το φέρεις στη ζωή στα 53 σου χρόνια και θα το μεγαλώσεις μόνη σου. Και με τον τρόπο που επέλεξες να ζήσεις, έχεις βάλει τόσα θέματα στην Ελλάδα του 2025…

Το μόνο που έκανα και ήταν πολύ συνειδητό στη ζωή μου από τότε που έγινα μητέρα ήταν να εμπνέω τα παιδιά μου. Να τους αποκαλύπτω με αλήθεια όλα μου τα συναισθήματα. Δεν περίμενα ότι θα είχα τέτοια ανταπόκριση και αποδοχή και τόσα μηνύματα όταν μιλούσα για τη δική μου ιστορία και τη ζωή μου τώρα! Αποφάσισα να μεγαλώσω μόνη μου τα παιδιά μου αλλά και αυτό που θα φέρω στη ζωή, χωρίς να είμαι εξασφαλισμένη. Δεν έχω λύσει το οικονομικό μου πρόβλημα όπως λένε κάποιοι για  να αποφασίσω να ζήσω ελεύθερη τη ζωή που θέλω. Δεν είναι έτσι. Απλά τα φέρνω βόλτα.  

Για τους γιους σου δεν έχετε συνεπιμέλεια με τον πρωήν σύζυγό σου;

Και τα αγόρια μόνη μου τα έχω. Προήλθαν από τη σχέση με τον σύντροφο  μου, όμως η συνεπιμέλεια  δεν υπάρχει στην ουσία της. Τα παιδιά μεγαλώνουν με μένα γιατί η συνεπιμέλεια δίνει δικαιώματα, όχι υποχρεώσεις.  Εξαρτάται λοιπόν πάρα πολύ από το τι πατέρας θέλει να είναι κάποιος και εγώ βεβαίως συμφωνώ να μην αποδυναμώνεται και ακυρώνεται ο μπαμπάς. Αλλά να μη λέμε και ψέματα. Γιατί ο νόμος για τη συνεπιμέλεια λέει ουσιαστικά  «έχω δικαίωμα αν θέλω, αν μπορώ, δεν έχω καμία υποχρέωση». Ο μπαμπάς όμως οφείλει την οικονομική υποχρέωση, διότι αυτό είναι μέρος της ασφάλειας που πρέπει να νιώθουν τα παιδιά. Είναι το μερίδιο και ο ρόλος του μπαμπά.

 Το παιδί αυτό, στο οποίο είσαι έγκυος, αποφάσισες μόνη σου να το συλλάβεις. Θέλεις να μας δώσεις περισσότερες πληροφορίες γι' αυτή σου την απόφαση;

Όχι, γιατί δεν θέλω ούτε να αποτελέσω πρότυπο. Εγώ κάνω τη ζωή μου και αν αποτελέσω έμπνευση έχει καλώς. Όμως ο δρόμος είναι πολύ προσωπικός για την κάθε γυναίκα. Το μόνο που λέω είναι ότι δεν θα έθετα σε κίνδυνο την υγεία μου και την υγεία των παιδιών και ότι υπάρχουν τρόποι και δρόμοι αν θέλει κάποια γυναίκα να γίνει μητέρα.  

Ενέπνευσες όμως…

Ενέπνευσα, με κάποιο τρόπο ίσως για να βρουν κάποιοι άνθρωποι τον προσωπικό τους δρόμο. Δεν το φανταζόμουν. Είναι σημαντικό αυτό το βήμα που μου δίνεται και είμαι ευγνώμων αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός. Κάποτε όταν είχα πάει στην κηδεία μίας γνωστής ηθοποιού και διάβαζαν τον επικήδειο της, σκεφτόμουν ότι εγώ θα ήθελα να πουν για μένα σε έναν τέτοιο απολογισμό ότι ήμουν καλή μαμά, ότι ένωσα ανθρώπους, ότι έκανα ταξίδια, ότι ήμουν καλή ερωμένη, ότι χάρηκα τη ζωή μου… 

 Τα αγόρια σου πώς έχουν πάρει τον ερχομό της αδελφής τους;

Εγώ τους είχα πει ότι ήθελα και άλλα παιδιά, οπότε δεν τους ήρθε τόσο ουρανός στο κεφάλι. Τώρα φιλάνε την κοιλίτσα μου, μου μιλάνε στο δεξί αυτί. Προγραμματίζουν τι θα κάνουν όταν έρθει στον κόσμο: Ο ένας λέει «εγώ θα την κοιμίζω», ο άλλος «εγώ θα της μάθω κακές λέξεις», «εγώ θα την παίρνω από το σχολείο», «εγώ θα κουβαλάω μία ζακέτα μαζί μου να μην κρυώσει». Θέλουν να της μάθουν ποδόσφαιρο, κομπιούτερ, θα την πηγαίνουν σινεμά για να μη την πειράξει κανείς. Αυτό είναι όνειρο! Τους βλέπω ενωμένους στο ότι εμείς είμαστε τώρα. Αυτό μου δίνει ικανοποίηση και περηφάνεια. Είμαι περήφανη που είναι δύο παιδιά που νιώθουν ασφάλεια με τη μαμά τους.

Τι μαμά θα είσαι για το κορίτσι σου;  

Εξ αρχής είχα μία αμηχανία. Και ακόμα έχω, όσο όμως περνάει ο καιρός έχω ενδυναμωθεί και έχω απελευθερωθεί πάρα πολύ μιλώντας ανοιχτά γι’ αυτό. Αυτό με έχει συνδέσει πάρα πολύ μαζί της και ανυπομονώ να τη γνωρίσω. Με ενθαρρύνουν και τα αγόρια μου που μου λένε  «είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου». Το λένε και λάμπουν.

Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας τι θέλεις να πεις;

Ότι η γέννα είναι το μεγαλύτερο προνόμιο που έχει μία γυναίκα ανεξάρτητα από το αν θέλει να γίνει μητέρα. Γιατί η γυναίκα γεννάει από τη στιγμή που γεννιέται. Είναι μία αέναη πηγή δημιουργίας.