Δημήτρης Παπανικολάου: «Πάντα μέσα μου, νικάει η ρομαντική πλευρά»

25 χρόνια τώρα, θυμάμαι ένα προς ένα τα πρόσωπα που με σταμάτησαν στον δρόμο για να μου μιλήσουν για μια θεατρική παράσταση που θυμούνται ή που τους συγκίνησε. Τα περιστατικά αυτά είναι μετρημένα και πολύτιμα μέσα μου. Η τηλεόραση όμως, πόσο μάλλον μια σειρά που σημειώνει τόσο μεγάλη επιτυχία και υψηλότατη τηλεθέαση, έχει μια δυναμική άλλου τύπου ως προς την απήχηση στον κόσμο. Τα πρόσωπα δεν τα θυμάμαι πια ξεχωριστά -αλλά η συνολική αίσθηση, αφήνει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Μάλλον σκέφτομαι πως φτιάξαμε κάτι όμορφο. Το γύρισμα είναι σκληρή ομαδική δουλειά και έχω ικανοποίηση όταν καταλαβαίνω από τις αντιδράσεις του κόσμου, ότι τους συντροφεύουμε. Πάντα μέσα μου, νικάει η ρομαντική πλευρά.

Ο ρόλος σας στη σειρά «Άγιος Έρωτας» έχει κεντρίσει την προσοχή του κοινού. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε περισσότερο σε αυτόν τον χαρακτήρα;

Στα κείμενα που ήρθαν στα χέρια μου όταν ξεκίνησε η προετοιμασία, με συγκίνησε ότι η πρώτη σπίθα σε αυτόν τον χαρακτήρα– ηφαίστειο, άναψε από μια πράξη της κόρης του, στην οποία είχε απεριόριστη αδυναμία. Από μια προδοσία όπως αυτός θεωρούσε, σε αυτό το δεσμό. Ακολουθεί βέβαια χιονοστιβάδα αποκαλύψεων που σκιαγραφούν έναν εξαιρετικά «αρνητικό χαρακτήρα». Με ενδιαφέρει πολύ το πεδίο δράσης αυτού του «κακού της ιστορίας», που είναι απρόβλεπτος και συνδέεται με όλα τα πρόσωπα. Στριμώχνεται κάποιες φορές, ξανασηκώνεται δυνατότερος και βασικά βρίσκεται εκεί για να φωτίσει τα «θετικά πρόσωπα».

Υπάρχουν στοιχεία του ρόλου σας που ταυτίζεστε ή διαφέρετε εντελώς από αυτά;

Κομμάτι της δουλειάς μας, είναι να γιγαντώνουμε συμπεριφορές που η υποψία τους σε ψήγματα μπορεί να βρίσκεται μέσα μας, ή αντίθετα να χαλιναγωγούμε εμφανείς πλευρές μας που δεν ταιριάζουν στον χαρακτήρα που υποδυόμαστε. Άλλη μεγάλη πηγή έμπνευσης είναι η παρατήρηση των ανθρώπων. Και φυσικά το ένστικτο, το οποίο εμείς οι ηθοποιοί ευχόμαστε πάντα στη δημιουργική διαδικασία να είναι και να παραμένει ανεμπόδιστο. Άβυσσος, η υποκριτική τέχνη.

Μιλήστε μας για τη νέα θεατρική παράσταση που ετοιμάζετε, με τίτλο "Τiny Beautiful Things", στο Θέατρο Παλλάς μαζί με τη Νία Βαρντάλος. Τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτήν;

Ήταν δώρο για εμένα αυτή η συνάντηση με το φαινόμενο Νία Βαρντάλος. Πρόκειται για μια γυναίκα που το δημιουργικό της ταλέντο, η αστείρευτη ενέργεια, το βάθος σκέψης της, συνδυάζονται με τη γενναιοδωρία και το απλόχερο μοίρασμα των εμπειριών. Το στίγμα της έχει αυτό το σπάνιο χιούμορ που καταφέρνει τελικά να συγκινεί βαθιά. Με αυτά τα χαρίσματα ευαισθησίας, επέλεξε, διασκεύασε και ερμηνεύει αυτό το υπέροχο βιβλίο της Σέριλ Στρέιντ.

Το βιβλίο "Τiny Beautiful Things" πάνω στο οποίο βασίζεται η νέα παράσταση που συμμετέχετε, απευθύνεται σε όσους ψάχνουν παρηγοριά, έμπνευση και έναν διαφορετικό τρόπο να δουν τις δυσκολίες της ζωής. Εσείς πως διαχειρίζεστε τις δύσκολες στιγμές -είτε προσωπικές, είτε επαγγελματικές;

Μεγαλώνοντας, προσπαθώ να ακονίσω τη σοφία της πρόβλεψης. Όταν αυτό δεν πετυχαίνει γιατί είμαι ακόμη νεαρούλης –όπως έλεγε η γιαγιά μου- γίνομαι κάπως δραματικός. Οι κόρες μου με κοροϊδεύουν γι' αυτό, η μικρή μου λέει "μπαμπά χαλάρωσε". Όλοι γελάμε, και αυτό είναι το καλύτερο φάρμακο. Έτσι κάπως προσδιορίζεται τι είναι το πραγματικά σημαντικό.

Πως προέκυψε η συνεργασία σας με τη Νία Βαρντάλος και πως είναι η εμπειρία να συνεργάζεστε μαζί της;

Ο παραγωγός του Παλλάς, κύριος Γιάννης Κέντ έστειλε υλικό στην κυρία Βαρντάλος, έπειτα ακολούθησαν κάποιες διαδικτυακές συναντήσεις και η ίδια κατέληξε στη διανομή που ήθελε έναν ωριμότερο άντρα ηθοποιό και δύο ηθοποιούς νεαρότερης ηλικίας. Έτσι ξεκίνησε αυτή η ωραία διαδρομή με συνοδοιπόρους τη Δανάη Λουκάκη, τον Δημήτρη Κίτσο και φυσικά τη Νία.

Ποιος είναι ο ρόλος σας στην παράσταση, και τι δυσκολίες ή προκλήσεις έχει αυτός ο χαρακτήρας για εσάς;

Το βιβλίο και η παράσταση βασίζονται στις επιστολές που ανώνυμα ανταλλάσσουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη για επικοινωνία σε μια στήλη διαδικτυακού περιοδικού. Σε αυτές τις επιστολές απαντάει η "Sugar". Αυτό που κάνει τις απαντήσεις της ξεχωριστές, είναι το γεγονός πως δεν διστάζει να αναφερθεί σε προσωπικά της βιώματα και τελικά αυτό δημιουργεί μια σύνδεση με την άλλη πλευρά. Οι ρόλοι μας, δίνουν φωνή σε αυτές τις επιστολές. Αλλάζουν ηλικία και φύλο, όμως η δραματουργική επεξεργασία τελικά φωτίζει με τέτοιο τρόπο τα πρόσωπα που ο θεατής έχει την αίσθηση πως ο ρόλος που υποδύεται κάθε ηθοποιός, είναι τελικά ένας. Πρέπει κάποιος να έχει την εμπειρία της παράστασης, για να το κατανοήσει αυτό. Όσο για τις δυσκολίες, το εγχείρημα αυτό μέσα από στην απλότητά του, χρειάζεται μουσική, χορωδιακή ακρίβεια συνόλου. Όλα παίζονται στα ημιτόνια, και θα έχω μεγάλη χαρά και ικανοποίηση αν καταφέρει η παράσταση, να αγγίζει το κοινό με τον τρόπο που συγκλόνισε εμένα όταν την πρωτοδιάβασα.

Αν μπορούσατε να περιγράψετε την παράσταση με τρεις λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Ανθρώπινη, ουσιαστική, ένα απαλό αεράκι.

Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη σκηνή στην παράσταση "Τiny Beautiful Things", η οποία σας αγγίζει προσωπικά;

Είναι πολλά τα σημεία αυτά. Όπως όταν σε νεαρή ηλικία, διαβάζαμε και παθιαζόμασταν με έναν συγγραφέα, ποιητή και κατά την ανάγνωση σκεφτόμασταν "πες και άλλα μεγάλε". Ξεχωρίζω έναν χαρακτήρα, που κρυμμένος πίσω από το ανώνυμο της επικοινωνίας, ξεσπάει βρίζοντας στις επιστολές του, αλλά στο τέλος καταλαβαίνει κάτι Μεγάλο. Με συγκινεί πολύ αυτή η περίπτωση.

Αν δεν κάνω λάθος δεν διατηρείτε κανένα προφίλ στα social media. Είναι συνειδητή η απόφαση να απέχετε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή απλά έτυχε;

Έτυχε, συνειδητά. Η γενιά μου νομίζω, έζησε τα πρώτα βήματα των οικιακών υπολογιστών. Όπως ίσως τα περισσότερα παιδιά, είχα πάθος με τα πρώτα παιχνίδια που στις αρχές της δεκαετίας του '80, τα οποία φορτώναμε στον υπολογιστή με κασέτα και περιμέναμε μισή ώρα για να παίξουμε τελικά ένα παιχνίδι τένις με γραμμές ως παίκτες και για μπάλα, μια κουκίδα. Τα ονόματα αυτών των υπολογιστών είναι χαραγμένα με τρόπο μυθικό στη μνήμη μου. Ο καημένος ο πατέρας μου προσπαθούσε καταχρεωμένος να φέρει κάποια από αυτά τα μηχανήματα στο σπίτι μας. Είχα πάθος με τα γραφικά και τη ραγδαία εξέλιξη τους. Όταν όμως μπήκαν στο παιχνίδι αυτό οι πρώτες απόπειρες chat, και αναφέρω αυτό το σημείο καμπής μέσα μου -σου γράφω, μου απαντάς άμεσα, κάνω αυτό, και λίγο αργότερα "εδώ είμαι τώρα", μια φωτογραφία και μετά η φωτογραφία είναι παραποιημένη, δεν ξέρεις τι να πιστέψεις, αν κάποιος διάσημος "τυχαία" κρατάει μια επώνυμη μπύρα, ηλεκτρονικό τσιγάρο, μια τσατσάρα, πληρώνεται αδρά γι' αυτό. Έκανα μια μεγάλη διαδρομή στις δεκαετίες αυτές, αλλά εκείνη τη στιγμή του πρώτου chat, τη θυμάμαι αλήθεια, γιατί η μνήμη είναι σωματική. Ένιωσα βαθιά μελαγχολία. Δεν μπορώ με λόγια συγκεκριμένα να εξηγήσω γιατί. Θα ήθελα να επεκταθώ και άλλο, αλλά κρατάω αυτό το στένεμα, το οποίο με ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Με απαραίτητη υποσημείωση πως έχω απόλυτη συνείδηση των θετικών που έφερε η προηγμένη τεχνολογία, τα λογισμικά, ακόμη και στο επίπεδο της ταχύτητας στην πληροφορία η οποία οφείλει να κυκλοφορεί.

Πώς προετοιμάζεστε για έναν ρόλο, έχετε κάποια συγκεκριμένη μέθοδο ή τεχνική που ακολουθείτε;

Έχω έναν δικό μου πολύ προσωπικό τρόπο, όπως όλοι οι ηθοποιοί, φαντάζομαι. Τον φροντίζω τον τρόπο μου, τον εμπλουτίζω, θέλω να πιστεύω ότι πατάει γερά στις πλάτες των δασκάλων μου και βηματίζει από το πάθος μου γι’ αυτή τη δουλειά. Έχει κάποια χαρακτηριστικά τεχνικής, είναι ο τρόπος μου. Γι’ αυτό το θέμα θα μπορούσα να μιλάω ασταμάτητα. Ρωτήστε τους μαθητές μου, αυτούς ρωτάμε πάντα και για όλα.

Αν είχατε μία και μόνο συμβουλή να δώσετε στον νεότερο εαυτό σας, ποια θα ήταν αυτή;

Θάρρος θα ήθελα να είχα περισσότερο στην αρχή. Να μην τα μετρούσα όλα πολύ. Να ορμούσα.