«Είμαι η Séblé Bailly du Bois, είμαι 27 ετών, γεννήθηκα στην Αιθιοπία, υιοθετήθηκα από τη Γαλλίδα μητέρα μου σε ηλικία τριών ετών και μεγάλωσα στην Ελλάδα. Είμαι σχεδιάστρια και το πρόσωπο πίσω από την εταιρία δερμάτινων ειδών που φέρει το επίθετο της μητέρας μου. Του ανθρώπου που υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της έμπνευσής μου και εκείνη που με μύησε στην αγάπη για τη μόδα από τα πρώτα μου κιόλας βήματα».
Έτσι κάπως μας συστήθηκε η -όμορφη μέσα και έξω- Séblé που τη γνωρίζουμε και μέσα από τις πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις της στο TikTok. Πρόσφατα ήταν ομιλήτρια στο TEDx του Πανεπιστημίου Πειραιά, μιλώντας για το ταξίδι της προς την εύρεση της ταυτότητας της. Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας, γράφει αυτό το γράμμα στη μητέρα της που, όπως λέει, «δεν κάνει μόνο τον κόσμο μου καλύτερο, αλλά και τον κόσμο γενικά.
Μαμά μου,
Οι μεγαλύτερες αγάπες είναι εκείνες που έρχονται απρόσμενα. Εκείνες που σου λένε ένα πρωί του Γενάρη: «Σέμπλε, ετοιμάσου, έρχεται να σε πάρει η μαμά». Εκείνη που αλλάζει τη ζωή σου, κι από εκεί που πίστευες πως η ζωή είναι μια χωμάτινη αλάνα περιφραγμένη από δίμετρους τοίχους, ανακαλύπτεις το απέραντο γαλάζιο.
Είσαι η μαμά που ίσως να μη με έφερε στη γη αλλά μου έδωσε τη ζωή, σε μορφές, στιγμές και αμέτρητες αναμνήσεις.
Δύο αεροπλάνα, ένας Ελ. Βενιζέλος μετά, μπαλόνια, άγνωστοι, μια διαδρομή με πεζό 106 και τέσσερις όροφοι με το ασανσέρ, είναι η καινούργια μας ζωή. Είσαι η μαμά μου.
Η μαμά που, κι ας μη με έχει θηλάσει, κι ας μη με έφερε μέσα της, είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου. Ίσως το μεγαλύτερο, ίσως το πιο ξένο και ταυτόχρονα το πιο γνώριμο. Το κομμάτι που, όσο ολόκληρη και να είμαι- και να γίνομαι- θα θυμίζει πάντα ασφάλεια. Η μαμά που ίσως να μη με έφερε στη γη αλλά μου έδωσε τη ζωή, σε μορφές, στιγμές και αμέτρητες αναμνήσεις.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που κοιμήθηκα στην αγκαλιά σου, στην αγκαλιά μιας άγνωστης, σε ένα καινούργιο σπίτι, σε μια καινούργια χώρα, σε μια καινούργια ήπειρο. Θυμάμαι τον φόβο και την ανακούφιση, την εξάντληση και την ανυπομονησία να γνωριστούμε, να σε γνωρίσω, να με αγαπήσεις, να χτίσουμε ένα σπίτι μαζί.
Πολλές φορές σε αισθάνθηκα ξένη από φόβο, εκείνον τον γνώριμο φόβο, εκείνον που σου λέει «μη δένεσαι», «μην αφήνεσαι», «να είσαι πάντα σε άμυνα» γιατί δεν ξέρεις πότε και από πού θα σου έρθει το επόμενο χτύπημα. Το χτύπημα δεν ήρθε ποτέ. Ήρθαν όμως τόσα χάδια, τόση αγάπη, τόση θαλπωρή, τόση υπομονή.
Μαμά, είσαι πάντα εκεί. Σε κάθε μου βήμα, σε κάθε απόφαση- καλή ή κακή- σε κάθε μου επιτυχία. Ίσως να μη στο λέω, αλλά όλα είναι αφιερωμένα σε σένα.
Μαμά μου, ίσως να μη στο λέω συχνά, αλλά είμαι περήφανη για σένα και για εμένα και για όλα όσα κατάφερα χάρη σε σένα. Σπουδές, ταξίδια, μια εταιρία που φέρει το επίθετό σου. Το επίθετό μας.
Μαμά, είσαι πάντα εκεί. Σε κάθε μου βήμα, σε κάθε απόφαση- καλή ή κακή- σε κάθε μου επιτυχία. Ίσως να μη στο λέω, αλλά όλα είναι αφιερωμένα σε σένα.
Ξέρω πως δεν είμαι πάντα εύκολος άνθρωπος. Ξέρω πόσο σου μοιάζω. Ξέρω πόσο με τρομάζει που σου μοιάζω τόσο. Πολλές φορές ντρέπομαι όταν η προσωπική μου άβυσσος με ωθεί να πράττω επιπόλαια, επικίνδυνα, απερίσκεπτα. Ντρέπομαι γιατί ξέρω πως, πριν πράξω, δεν έχω πάρει τον χρόνο να σκεφτώ. Και να σκεφτώ εσένα. Πόσο μπορεί να σε πληγώνω.
Αλλά μεγαλώνω. Και τα μαθήματα με φέρνουν πιο κοντά στο ιδανικό του ανθρώπου που θέλω να είμαι. Λίγο σαν εσένα. Λίγο σαν εμένα. Λίγο σαν όλη την αγάπη σου, που είναι η κινητήρια δύναμή μου: να μη τα παρατάω, να μάθω να με αγαπώ και, παράλληλα, να αγαπώ τη ζωή.
Δε θα ξεχάσω ποτέ την απάντησή σου, όταν σε ρώτησα γιατί με υιοθέτησες. Και μου είπες: «Για να μοιραστώ την αγάπη μου για τη ζωή».
Σε ευχαριστώ, λοιπόν, που όχι μόνο μοιράστηκες και συνεχίζεις να μοιράζεσαι την αγάπη σου για τη ζωή, αλλά μου έμαθες να τη μοιράζω κι εγώ. Απλόχερα. Πάντα και παντού. Κι ας μην είναι η ζωή πάντα εύκολη.
Χρόνια πολλά μαμά, χρόνια μας πολλά. Σε αγαπώ πολύ. Πάντα.
Η CDD σου.
