Είναι ένας άνθρωπος που αφέθηκε στη ζωή με την εμπιστοσύνη ότι όλα τα όνειρα που δεν ήξερε πως θα είχε, εκείνη θα του τα κάνει απλόχερα πραγματικότητα. Ο Φάνης Μουρατίδης αποκαλύπτει μια διαδρομή γεμάτη εκπλήξεις, ρίσκα, έμπνευση και γενναιόδωρους συνοδοιπόρους...
Αγαπημένε μου μικρέ Φάνη,
είμαι εγώ, ο μεγάλος, ενήλικος εαυτός σου, και θέλω να γυρίσουμε μαζί πίσω στο χρόνο και να βρεθούμε στη Θεσσαλονίκη. Τότε που τα όνειρά σου ήταν με κατάληξη υποκοριστικού και ασφαλή. Τότε που ήθελες να γίνεις δημόσιος υπάλληλος. Να έχεις ένα αυτοκινητάκι, ένα σπιτάκι, τα παιδάκια σου… Γιατί μεγάλωνες σε μια γειτονιά όπου τα όνειρα όλων ήταν υποκοριστικά. Μεγάλωνες σε μια λαϊκή, φτωχή γειτονιά, όπου το καλύτερο που θα φανταζόσουν για τον εαυτό σου ήταν να βολευτείς. Τι λέξη κι αυτή!
Βέβαια, στη δική μας περίπτωση, υπήρχε μια διαφορά: ένιωθες ότι ανήκεις εκεί χωρίς να ανήκεις ταυτόχρονα, στη γειτονιά, στην οικογένεια. Είχες μια αίσθηση από μικρός ότι θα αλλάξουν τα πράγματα. Ότι κάτι κοσμοϊστορικό θα γίνει. Ακολουθούσες την πραγματικότητα που ζούσες και κρατούσες για σένα μυστικό ότι μάλλον κάτι άλλο θα γίνεις. Κάποια στιγμή είχε πέσει η ιδέα να γίνεις παπάς, μετά ναυτικός, ενώ αργότερα σκεφτόσουν να γίνεις γυμναστής ή μπασκετμπολίστας.
