Υποψιάζομαι πως οι επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις στον Μητσοτάκη αν οι εκλογές θα γίνουν το 2027 και αν ο ίδιος θα είναι ξανά υποψήφιος πρωθυπουργός γίνονται στο όνομα μιας χαρούμενης κοινοτοπίας.
Κανείς πρωθυπουργός δεν ανακοινώνει ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος δύο χρόνια πριν από τη λήξη της θητείας του. Θα διαλυθούν και τα παρτέρια του Μαξίμου προτού προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση.
Και κανείς επικεφαλής μιας κυβέρνησης δεν αφήνει υπονοούμενα ότι οι εκλογές μπορεί και να μη γίνουν την προσδιορισμένη ημερομηνία αλλά κάποια απροσδιόριστη στιγμή. Θα διαλυθεί η κυβέρνηση προτού προλάβουν να διαλυθούν τα παρτέρια του Μαξίμου.
Ούτως ή άλλως, ο Μητσοτάκης δεν είναι υποχρεωμένος να αποκαλύψει τις προθέσεις του και μάλιστα σε βάθος χρόνου.
Ακόμη περισσότερο όταν προηγούνται μερικά προφανή ερωτήματα.
Τον πιέζει κανείς ή κάτι να κάνει εκλογές; Και τον πιέζει κανείς ή κάτι να εγκαταλείψει την πρωθυπουργία; Και στις δύο περιπτώσεις η απάντηση με τα σημερινά δεδομένα είναι μάλλον αρνητική.
Ιδίως όταν ο Μητσοτάκης μπορεί να υπολογίζει πως αν δεν επιδεινωθούν με κάποιον τρόπο τα δημοσιονομικά μεγέθη, θα μπορεί να κάνει εκλογές το 2027 με ένα πουγκί της τάξεως των 12-13 δισ. – πέρα από όσα θα έχει ξοδέψει έως τότε στη διαδρομή…
Δεν είναι φυσικά η λύση των προβλημάτων του, ούτε ίσως το κλειδί των εκλογών, αλλά δεν θυμάμαι να έπαθε κανείς εκλογική ζημιά επειδή μοίραζε λεφτά.
Αλλά τα δεδομένα δεν είναι αμετάβλητα. Αλλάζουν. Το πρόβλημα του Μητσοτάκη λοιπόν βρίσκεται αλλού: τι θα κάνουν οι άλλοι στον δρόμο προς τις εκλογές.
Ο Σαρτρ βεβαίως μας έχει εγκαίρως προειδοποιήσει ότι «οι άλλοι» είναι συνήθως «η Κόλαση».
Αλλά με ή χωρίς τη συνδρομή της Κόλασης θα πρέπει κάπως να σχηματιστεί κυβέρνηση την επομένη των εκλογών. Ιδίως αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις και η σημερινή κυβερνητική παράταξη μείνει μακριά από την αυτοδυναμία.
Αυτή όμως η ερώτηση δεν έχει εύκολη απάντηση. Κυρίως επειδή δεν λειτουργούν οι παραδοσιακοί άξονες συνεννόησης και σύμπλευσης των πολιτικών δυνάμεων.
Η «Κεντροδεξιά» με την «Κεντροαριστερά» (που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια εύλογη λύση, όπως στη Γερμανία) είναι στα μαχαίρια. Κι όλοι οι υπόλοιποι είναι στα μαχαίρια μεταξύ τους χωρίς καν να αποτελούν λύση.
Γι’ αυτό στην προκειμένη περίπτωση ίσως «ο δρόμος για τις εκλογές» να μετράει περισσότερο κι από τις ίδιες τις εκλογές.
Ιδίως αν αναγκαστεί τελικά κάποιος να μπλέξει με την Κόλαση. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν βλέπω πολλούς Παραδείσους στη διαδρομή.
