Ο κόσμος μετασχηματίζεται με γοργούς ρυθμούς. H παραγωγική, τεχνολογική και οικονομική υπεροχή της Δύσης αμφισβητείται. Και η στρατιωτική ισχύς επίσης ανακατανέμεται. Ο νέος πλούτος δεν δημιουργείται πια στις ΗΠΑ ή στην Ευρώπη. Η Κίνα, το Βιετνάμ, η Ινδονησία, η Βραζιλία, η Ινδία και άλλες μικρότερες χώρες αναπτύσσονται με μεγάλες ταχύτητες, δημιουργούν νέες δυναμικές αγορές, ευημερούσες κοινωνίες και διεκδικούν το μερίδιο που τους αναλογεί στις διεθνείς υποθέσεις.
Υπό αυτές τις συνθήκες η γεωπολιτική λαμβάνει άλλες διαστάσεις. Ο κόσμος είναι ήδη πολυπολικός και οδηγεί σε νέες συσπειρώσεις, νέες συμμαχίες και νέες σχέσεις.
Η αμερικανική ηγεμονία μοιάζει πια χάρτινη και αδύναμη σε αυτό το νέο περιβάλλον. Επιπλέον η υπερφίαλη, δεσποτική και αποτυχημένη όπως αποδεικνύεται πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ έναντι φίλων και εχθρών, πλήγωσε την Αμερική, την κατέστησε διεθνώς εμπορικά αναξιόπιστη, σε σημείο που πλέον απειλείται η αξιοπιστία των αμερικανικών περιουσιακών στοιχείων, του δολαρίου συμπεριλαμβανομένου ως ασφαλούς επενδυτικού καταφυγίου.
Ετσι και το κυρίαρχο έως πρότινος πολιτικό και οικονομικό πρότυπο των ανοιχτών και ελεύθερων αγορών αμφισβητείται, καθώς απέναντί του στήνονται αποτελεσματικά σχήματα και συστήματα κεντρικώς διευθυνόμενα, οριζόμενα από κρατικούς πόρους, επενδύσεις και αυστηρούς, ως προς τον χρόνο υλοποίησής τους, σχεδιασμούς.
Η Ευρώπη επίσης βρίσκεται σε διαδικασία επαναπροσδιορισμού και επαναχάραξης στρατηγικής. Η κατάρρευση του μεταπολεμικού αμερικανικού δόγματος ασφάλειας, σε συνδυασμό με την πανθομολογούμενη πια ρωσική επικράτηση στον πόλεμο της Ουκρανίας, αφήνουν τη Γηραιά Ηπειρο ακάλυπτη και εν πολλοίς κατακυριευμένη από τους φόβους των μετασοβιετικών δημοκρατιών της Βαλτικής και της Ανατολικής Ευρώπης.
Ακόμη, ο τρόπος που πολιτεύεται διεθνώς ο κυνικά εμπορευόμενος Ντόναλντ Τραμπ, σε συνδυασμό με την προκλητική εύνοια που επιδεικνύει απέναντι σε διάφορες εκδοχές του διεθνούς αυταρχικού αναθεωρητισμού, προσθέτουν εστίες αναταραχών, ενεργοποιώντας εθνικούς μύθους και ανιστόρητες διεκδικήσεις.
Κοινώς, οι διαμορφούμενες παγκοσμίως νέες γεωπολιτικές και οικονομικές συνθήκες απαιτούν αν μη τι άλλο αξιολόγηση σε βάθος και πρόνοιες βεβαίως. Η Ελλάδα οφείλει νέες προσεγγίσεις και ιδιαιτέρως επανατοποθετήσεις σε όλα τα πεδία.
Ο Πρωθυπουργός απολαμβάνει επί του παρόντος τον κατασκευασμένο μύθο του επιτυχημένου ηγέτη, επιμένει σκανδαλωδώς στα προηγούμενα δόγματα και δρα ωσάν να μη συμβαίνει τίποτε, ωσάν όλα να είναι καλώς καμωμένα. Ωστόσο άπαντες αντιλαμβάνονται ότι τόσο στην εξωτερική όσο και στην οικονομική πολιτική χρειάζονται εγκαίρως επαναξιολογήσεις, επανατοποθετήσεις και αλλαγές.
Για πόσο καιρό ακόμη άραγε η Ελλάδα μπορεί μένει εγκλωβισμένη στα τείχη του Κιέβου; Ως πότε θα παρακολουθεί αμήχανη την επανομιμοποίηση Ερντογάν από Αμερικανούς και Ευρωπαίους; Ως πότε θα μένει αγκιστρωμένη στο ματωμένο άρμα του Μπ. Νετανιάχου; Ως πότε θα κοιτάζει με καχυποψία και απόσταση ασφαλείας τους Κινέζους και τους λοιπούς αναπτυσσόμενους Ασιάτες; Ως πότε η ελληνική οικονομία θα μένει δεμένη και εν πολλοίς δεσμευμένη από τους υψηλούς συντελεστές της άμεσης και έμμεσης φορολογίας; Ως πότε οι επενδύσεις θα μένουν προσανατολισμένες σχεδόν αποκλειστικά στις ζώνες των ακινήτων και του τουρισμού; Τι πρέπει άλλο να συμβεί στον τεχνολογικό τομέα και στην αγροτική παραγωγή για να ανακατευθυνθούν κρίσιμοι πόροι;
Τα ευρύτερα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών και οι πολλοί κίνδυνοι που φαίνονται στον ορίζοντα απαιτούν γενναίες αλλαγές και νέες πολιτικές εμπνεύσεις.
Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να κοιτάζει αυτάρεσκα τις δημοσκοπήσεις και να υποθέτει ότι θα κατέλθει μόνος σπουδαίος στην επόμενη εκλογική μάχη. Και να κομπάζει ότι ελλείψει άλλου οι Ελληνες θα τον ψηφίσουν και με τα δυο χέρια. Αγνοεί προφανώς ότι όπως η φύση, έτσι και η πολιτική απεχθάνεται το κενό…
