Ο τίτλος συμπυκνώνει το πνεύμα των επόμενων εκλογών: στον έναν δίσκο της πλάστιγγας θα βάλουμε την αναπόφευκτη κόπωση μετά από οκτώ χρόνια διακυβέρνησης ΝΔ (αν οι εκλογές γίνουν στην ώρα τους), στον άλλο θα βάλουμε τη σύγκριση ανάμεσα σε αυτούς που βαρεθήκαμε και εκείνους που κυβέρνησαν στο παρελθόν και επιδιώκουν να επιστρέψουν.

Αυτή είναι η πεποίθηση που έχει διαμορφωθεί ήδη στην κυβέρνηση, παρότι βρισκόμαστε στο μέσον της δεύτερης τετραετίας, και την οποία υπαγορεύει η κοινή λογική. Εκτιμούν, δε, ότι η σύγκριση τους ευνοεί και στο τέλος θα εξουδετερώσει την κόπωση.

Ως προς το δεύτερο σκέλος της πρότασης, δηλαδή την εξουδετέρωση της κόπωσης, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος, δεδομένου ότι οι ψηφοφόροι είναι Ελληνες. Οσον αφορά όμως το πρώτο, τη σύγκριση, ουσιαστικά δεν υφίσταται καν. Με ποιους να τους συγκρίνεις δηλαδή, με τον ΣΥΡΙΖΑ του Σωκράτη Φάμελλου ή με το ΠαΣοΚ του Νίκου Ανδρουλάκη;

Αν είναι λοιπόν η κόπωση και η σύγκριση τα κριτήρια που θα πρυτανεύσουν στην κρίση των ψηφοφόρων, αν δηλαδή το μη χείρον είναι το βέλτιστο, τότε ο αγώνας θα είναι σκληρός και γι’ αυτό η πιθανή ίδρυση νέων κομμάτων έχει σημασία. Γνωρίζουμε ήδη ότι δύο πρώην πρωθυπουργοί, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας, κινούνται προς την κατεύθυνση αυτή. Θα τολμήσουν το απονενοημένο; Ας εξετάσουμε τις πιθανότητες, πρώτα βάσει της λογικής και μετά βάσει των πληροφοριών που κυκλοφορούν στην αγορά.

Λογικά, είναι πιθανότερο να προχωρήσει στην ίδρυση νέου κόμματος ο κ. Τσίπρας παρά ο κ. Σαμαράς. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι νέος, βρίσκεται στην πολιτική από τα δεκαπέντε του και δεν έχει κάνει ποτέ κάτι άλλο στη ζωή του. Επομένως, δεν έχει άλλη επιλογή εκτός από αυτή. Διατηρεί επίσης άριστες σχέσεις με επιχειρηματικούς κύκλους, με τους οποίους συνεργάστηκε ως πρωθυπουργός, που σημαίνει ότι δεν θα δυσκολευτεί να βρει τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους για το εγχείρημα.

Αντιθέτως, ο κ. Σαμαράς είναι μεν επίμονος, σχεδόν μανιώδης στις επιδιώξεις του, είναι όμως πολύ ηλικιωμένος για να επιχειρήσει μια νέα αρχή. Από το 1974 μέχρι σήμερα δεν θυμάμαι κανέναν πολιτικό στην όγδοη δεκαετία της ζωής του να φτιάχνει κόμμα, εκτός ίσως από τον Γιάννη Ζίγδη, ο οποίος όμως ήταν το ανέκδοτο της δεκαετίας του 1970. Θα γίνει ο κ. Σαμαράς το ανέκδοτο της δεκαετίας του 2020; Θα μπορούσε, διότι πέραν των άλλων μοιάζει πολύ με τον μακαρίτη Ζίγδη στον χαρακτήρα. Είναι και αυτός μονίμως θυμωμένος, εριστικός και ανυπόφορα κουραστικός.

Αυτό μας λέει η λογική, όμως οι πληροφορίες μας λένε το ανάποδο. Με τις κρατούσες συνθήκες, δηλαδή, αυτή την περίοδο θεωρείται πιθανότερο να είναι ο κ. Σαμαράς εκείνος που θα φτιάξει κόμμα και όχι ο κ. Τσίπρας. Συγκεκριμένα, ακούγεται ότι η αντίδραση των πρώην συντρόφων του στα σχέδια του είναι μεγάλη και οι πιέσεις που δέχεται για να μην προχωρήσει ανάλογες. Δεδομένου ότι παραμένει ίδιος και απαράλλακτος (με μόνη διαφορά ότι ντύνεται πλέον ακριβά), πιθανότερο είναι το εγχείρημά του να συμβάλει περαιτέρω στη διάσπαση του χώρου παρά να ενώσει.

Για τον κ. Σαμαρά, όμως, πηγές της ΝΔ που έχουν την ατυχία να τον γνωρίζουν πολύ καλά υποστηρίζουν ότι περνάει τη μέρα του κάνοντας τηλεφωνήματα στους πολιτικούς φίλους του – ασφαλής ένδειξη, όπως λένε, ότι προετοιμάζει κόμμα. Λαμβανομένου υπ’ όψιν μάλιστα του μίσους που τρέφει για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στη ΝΔ προεξοφλούν το απονενοημένο από πλευράς του. Ισως έχουν δίκιο, γιατί το μίσος είναι το ισχυρότερο ανθρώπινο αίσθημα.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο αποφασιστικός παράγοντας στη λήψη της απόφασης για τον καθένα τους θα είναι η ανάγκη να έχουν έδρα στη Βουλή. Ο κ. Σαμαράς έχει διαγραφεί από τη ΝΔ και η επανένταξή του στις τάξεις της θεωρείται αδύνατη. Κατά συνέπεια, η μόνη επιλογή είναι να προσπαθήσει μόνος του. Για τον κ. Τσίπρα, η δυνατότητα του να βρίσκεται στη Βουλή συναρτάται από την ταχύτητα εξαέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Αν το κόμμα του εξακολουθήσει την καθοδική πορεία του στις δημοσκοπήσεις, άλλη επιλογή δεν του μένει παρά να προσπαθήσει μόνος του.

Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, αναρωτιέμαι: τι τους εμποδίζει να κατέβουν μαζί στις εκλογές με κοινό κόμμα; Το λέω σοβαρά, δεν αστειεύομαι καθόλου. Πολιτικά, δεν τους χωρίζει τίποτα. Εξάλλου, ο κ. Σαμαράς δεν άνοιξε τον δρόμο στον αντιμνημονιακό αγώνα με τα «Ζάππειά» του; Υπάρχουν, βέβαια, οι ιδεολογικές διαφορές, αλλά αυτό δεν είναι εμπόδιο όταν υπάρχει το προηγούμενο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οπως ακριβώς ο κ. Τσίπρας συνεργάστηκε με τον Πάνο Καμμένο, ομοίως μπορεί και με τον κ. Σαμαρά! Μη σας πω κιόλας ότι θα τα βρουν καλύτερα μεταξύ τους.

Οσον αφορά δε τα προσωπικά αισθήματα, αυτά δεν παίζουν κανένα ρόλο μπροστά στο συμφέρον. Είναι πασίγνωστη, π.χ., η απέχθεια του κ. Σαμαρά για τον Κώστα Καραμανλή τον Ακάματο. Εν τούτοις, αυτό δεν τον εμποδίζει σήμερα να ποζάρει ως ο καλύτερος φίλος του. Συνεπώς, γιατί να μην κατέβει μαζί τον Αλέξη; Θα μοιράσουν τα έξοδα στο κάτω-κάτω. Και είναι μεγάλα!

ΑΣΥΜΜΕΤΡΙΕΣ

Αν έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι οι έξι «σφουγγαρίστρες» των 13 τόνων (MOPs), με τις οποίες οι Αμερικανοί έπληξαν το Φορντό, απλώς καθυστερούν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν μόνο για έξι μήνες, τότε προκύπτει ένα σοβαρότατο ζήτημα δυσαναλογίας κόστους σε αυτόν τον πόλεμο. Επίσης, οι πύραυλοι Rafael, τους οποίους χρησιμοποιούν οι Ισραηλινοί για τις αναχαιτίσεις, όπως και οι αμερικανικοί Patriot έχουν πολλαπλάσιο κόστος παραγωγής εν σχέσει με τα ντρόουν των Ιρανών ή ακόμη και με τους βαλλιστικούς πυραύλους τους, τους οποίους καταρρίπτουν. Δεν νομίζω όμως ότι το θέμα αυτό απασχόλησε τη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Εδώ δεν ασχολήθηκαν με το Ουκρανικό, το κόστος θα τους ανησυχήσει; Λεφτά υπάρχουν, που είπε κι εκείνο το κακορίζικο…