Πόσο μακάρια πρέπει να κοιμούνται όσοι αναγνωρίζουν στον εαυτό τους την πολυτέλεια μιας ασπρόμαυρης θεώρησης της ζωής και των πραγμάτων! Τι ωραίο να πορεύεσαι με την ευκολία της βεβαιότητας. «Τα πράγματα είναι απλά» μου έγραψε τις προάλλες ακροατής, «ή με το Ισραήλ ή με τη Χαμάς. Ολα τα άλλα είναι να ‘χαμε να λέγαμε». Τον ζήλεψα.
Και το μοτίβο φοριέται επιτυχώς παντού: Στη woke κουλτούρα, στον Τραμπ, στη φτώχεια, στο κακό Δημόσιο και στους καλούς ιδιώτες (ή και το αντίστροφο). Παντού. Βολεύει, αλλά δυστυχώς πάσχει σοβαρά γιατί πολύ απλά δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ούτε της ζωής γενικώς, ούτε των επιμέρους θεμάτων ειδικότερα.
Την εβδομάδα που πέρασε, η Ευρώπη και η διεθνής κοινότητα όψιμα αποφάσισαν να μιλήσουν για τη Γάζα. Δεν θα σταθώ στο debate για τη σωστή και τη λάθος πλευρά της Ιστορίας που είναι σε εξέλιξη γύρω από τη στάση της Ελλάδας. Σας προτρέπω να κάνουμε ένα ζουμ άουτ για να αντικρίσουμε έπειτα στον καθρέφτη το είδωλο της πολιτισμένης Δύσης που κολυμπά σε έναν ωκεανό υποκρισίας.
Να δούμε τις γυναίκες του Αφγανιστάν; Κάπου άκουσα τη Μέριλ Στριπ να λέει εύστοχα πως, μετά και από την τελευταία απόφαση των Ταλιμπάν να απαγορεύσουν στις γυναίκες να μιλούν σε δημόσιους χώρους, μια θηλυκή γάτα στην Καμπούλ έχει περισσότερα δικαιώματα από οποιαδήποτε γυναίκα. Ακόμη κι ο ΟΗΕ που κόπτεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, πέρυσι τέτοια εποχή, από όλες τις χώρες του κόσμου, επέλεξε να αναθέσει στη Σαουδική Αραβία την προεδρία επιτροπής για την κατάσταση των γυναικών του πλανήτη. Σαν να βάζουμε παγκόσμιο νηπιαγωγό τον Ηρώδη. Κρίμα που δεν ανέθεσαν στο Ριάντ και τα ζητήματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
Τα παιδιά στην Υεμένη πεθαίνουν σαν τις μύγες έντεκα χρόνια τώρα και δεν κουνιέται φύλλο. Σε ολόκληρη την Αφρική καθεστώτα εγκληματούν σε βάρος των ανθρώπων τους και ουδείς ασχολείται, παρά μόνο για να υπογράψει καμιά συμφωνία ή να πληρώσει να κρατούν τους μετανάστες μακριά από την Ευρώπη.
Ρεάλ πολιτίκ, θα πει κανείς. Σύμφωνοι. Τότε όμως, καλύτερα να λείπουν τα δάκρυα. Καλύτερα να τελειώνουμε με τις συμμαχίες ευαισθησίας και τις εκστρατείες «δικαιοσύνης» που στήνονται αστραπιαία, αρκεί το θύμα να είναι το «σωστό» και ο θύτης «βολικός» για ανθρωπιστική γυμναστική.
Η ωμή και άβολη αλήθεια είναι πως δεν είμαστε όλοι ίσοι. Δεν έχουν οι ζωές μας – ούτε των παιδιών μας – την ίδια αξία. Και έννοιες όπως «διεθνές δίκαιο» ή «ελευθερία» τις επικαλούμαστε μόνο όταν συμφέρει. Ή όταν είναι απολύτως εύκολο και ανώδυνο.
Οχι, δεν μας νοιάζει η σωστή και η λάθος πλευρά της Ιστορίας. Αρκεί που γεννηθήκαμε στη σωστή πλευρά του πλανήτη. Και αυτή η «τύχη» είναι το μόνο μας ηθικό πλεονέκτημα.
