Δεν θέλει να ησυχάσει η δίνη της σύγχυσης. Η τελευταία πραγματογνωμοσύνη για τα Τέμπη τροφοδότησε έναν νέο κύκλο έντασης και διατάραξε τη φαινομενική ησυχία που έμοιαζε, σαν σε κλίμα αναμονής, να κερδίζει προσωρινά την πρώτη γραμμή αυτής της σύγκρουσης. Η έκρηξη των τελευταίων ημερών, η αντιπαράθεση χωρίς όριο και η οπαδικού τύπου χρήση του περιεχομένου μιας ακόμη πραγματογνωμοσύνης μιλούν για το βάθος της διαίρεσης που έχει εγκατασταθεί στο κοινωνικό σώμα, την απομάκρυνση από μια ψυχρή θεώρηση των γεγονότων και την αδυναμία μιας κοινά αποδεκτής αναζήτησης των αιτίων τους. Πληθωρισμός αντιφατικών ερμηνειών, αλληλοσυγκρουόμενες θέσεις, διατυπωμένες από επιστήμονες και φορείς, πυροδοτούν μια ατμόσφαιρα ακραίας και πρωτόγνωρης σύγχυσης, που όμοιά της δεν έχουμε συναντήσει.
Κρίση εμπιστοσύνης, δυσπιστία, σύγχυση. Σύγχυση, δυσπιστία, κρίση εμπιστοσύνης. Τίποτα δεν γίνεται ως αντικειμενικά αποδεκτό. Δεν υπάρχει αντικειμενικά ορθό. Πέρα από το γεγονός ότι κάθε κατάσταση σύγχυσης είναι μια ακατανοησία, εδώ κάθε δεδομένο γίνεται αυτόματα πολιτικό και κατατάσσεται με κριτήρια κομματικά και πολιτικά, προσεγγίζεται ως ιδιοτέλεια της εξουσίας και δηλητηριασμένο από την πρώτη μόλις ματιά απορρίπτεται, ακόμη και αν είναι αληθές. Χάθηκε η διάσταση της αλήθειας. Ολη η διαχείριση της κυβέρνησης αυτού του μετώπου, που ο πυρήνας της τραγωδίας δεν μπορεί, είναι ανέφικτο, να υποβαθμιστεί, καλλιέργησε το έδαφος της σύγχυσης και έσπειρε τον σπόρο της δυσπιστίας. Η αμφιβολία για όλα έχει κερδίσει και κάθε απάντηση θα χάνεται στη δίνη της σύγχυσης και στη «βαβέλ» των γνωμών.
Πρόκειται για μια ήττα του κυβερνητικού σχήματος – του κάθε κυβερνητικού σχήματος σε παρόμοια περίσταση – ως προς την υποχρέωση επεξήγησης, πειστικής επεξήγησης, που υπηρετεί την κατανόηση των γεγονότων σε μια λογική βάση ερμηνείας και όχι ένταξής τους σε ένα επίμονο και συχνά ακραίο σχέδιο πολιτικής αυτοπροστασίας, ακόμη και με την παραποίησή τους, ακόμη και με την άρνησή τους. Είναι στην περίπτωσή μας εντυπωσιακό, δύο χρόνια μετά την τραγωδία και με διαθέσιμα τα πλέον σύγχρονα μέσα της εποχής, να πνέει πάνω από τη στέγη της ελληνικής κοινωνίας ο δυνατός άνεμος της σύγχυσης και της αμφιβολίας για τις συνθήκες του τραγικού συμβάντος.
Συνολικά η συνθήκη αυτή αποτελεί την αντανάκλαση της πολιτικής μας κατάστασης. Αυτή η σύγχυση – περιβάλλον ευνοϊκό μόνο για την εξουσία – είναι μια σύγχυση γενικευμένη, από το μικρό ως το μεγάλο, από τις επιλογές της τρέχουσας διαχείρισης ως τις αποφάσεις του μεγάλου προσανατολισμού και της μακράς πορείας. Είναι η απουσία αποδοχής του λόγου, των θέσεων, των προσώπων. Είναι η αμφισβήτηση της ίδιας της πολιτικής και της δυνατότητάς της να διαλύσει την ατμόσφαιρα της σύγχυσης, να ανοίξει δρόμους και να θεμελιώσει προοπτικές και πειθαρχημένα, με σεβασμό στα κοινά αγαθά, να εργασθεί ορθολογικά για αυτό.
Αποπροσανατολιστική η σύγχυση από τη φύση της, τρέφει την άρνηση και αποδέχεται ως εκφραστές τους εργάτες της. Είναι η νίκη της τελευταίας στις μέρες μας και περήφανα στις οθόνες, της τηλεόρασης ή του Διαδικτύου, μπορεί ανεμπόδιστα να γιορτάζει αυτή τη νίκη της. Οι αντιπολιτευτικές πολιτικές δυνάμεις, οι θεσμικές, θα λέγαμε, συμπράττουν με τη συμβατικότητά τους σε αυτή τη δίνη της σύγχυσης. Η διάλυσή της είναι σήμερα η κύρια υποχρέωσή τους.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
