«Eνα λογικό κράτος δεν διεξάγει πόλεμο εναντίον των αμάχων, δεν έχει χόμπι να σκοτώνει μωρά και δεν θέτει στόχο την εκδίωξη πληθυσμών». Αυτά δεν είναι τα λόγια κάποιου μέλους φιλοπαλαιστινιακής οργάνωσης αλλά οι φράσεις του Γιαΐρ Γκολάν, επικεφαλής του Αριστερού Δημοκρατικού Κόμματος και πρώην στρατηγού του ισραηλινού στρατού.
Παρά το γεγονός ότι αυτά ακούγονται στο εσωτερικό του Ισραήλ, στην Αθήνα υπάρχουν βουλευτές και υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας που χαρακτηρίζουν τον λιμό στη Γάζα «συγκυρία», που συγκρίνουν τις συνθήκες που βιώνουν τα παιδιά στην Παλαιστίνη με τα παιδιά στο Σουδάν(!), ενώ ο υπουργός Υγείας Αδωνις Γεωργιάδης παρά τις φρικιαστικές εικόνες των παιδιών επιμένει ότι για όσα συμβαίνουν φταίει η Χαμάς γιατί δεν επιστρέφει τους ομήρους. Στη συντριπτική τους δε πλειονότητα τα στελέχη της ΝΔ ξεκινούν ή ολοκληρώνουν τις αναφορές τους με τη φράση «το Ισραήλ είναι σύμμαχός μας». Οπότε μιας και το Ισραήλ είναι σύμμαχός μας, ας κλείσουμε τα μάτια σε μια εν εξελίξει γενοκτονία.
Να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Μια σοβαρή χώρα πρέπει να είναι σε θέση να διατηρεί τις συμμαχίες που κρίνει αναγκαίες και ταυτόχρονα να μην εκθέτει έναν ολόκληρο λαό τοποθετώντας τον στη μαύρη σελίδα της ιστορίας σε μια εξόχως κρίσιμη στιγμή για την ανθρωπότητα. Συμμαχία δεν σημαίνει υποδούλωση, συμμαχία δεν σημαίνει συνενοχή. Συμμαχία δεν σημαίνει «ό,τι πείτε». Συμμαχία δεν σημαίνει συγκατάβαση στην παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Οποιος αυτή τη στιγμή δεν υψώνει το ανάστημά του στη θηριωδία του Ισραήλ απέναντι στους άμαχους Παλαιστινίους είναι ξεκάθαρα συνένοχος σε ένα έγκλημα πολέμου. Είμαι περισσότερο από βέβαιη ότι κανένας έλληνας πολίτης δεν το επιθυμεί αυτό και κανένας δεν έχει δώσει τέτοια δικαιοδοσία, οι έλληνες πολίτες δεν θέλουν να τηρείται αυτή η στάση στο όνομά τους.
Το Ισραήλ δοκιμάζει κάθε μέρα την κοινή μας αντίληψη για το τι είναι ανθρωπιά. Μετατρέπεται ώρα με την ώρα σε χώρα-παρία και ο Νετανιάχου μετατρέπει αυτόν τον πόλεμο σε προσωπική του ασπίδα αντιμέτωπος πια με κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου. Ποιες είναι άραγε οι «υποχρεώσεις» που μας αναγκάζουν να μην καταδικάζουμε καθαρά και ονομαστικά καταζητούμενους από το Διεθνές Δικαστήριο; Είναι μόνο γεωπολιτικός κυνισμός; Μπορεί να σχετίζεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο με τις υποκλοπές και το γεγονός ότι το παράνομο κατασκοπευτικό λογισμικό Predator είναι ισραηλινό;
Kαι εν κατακλείδι, όποιος παίρνει καθαρά θέση απέναντι στη θηριωδία, δεν είναι προφανώς ούτε αντισημίτης ούτε τρομοκράτης. Η απειλή αυτών των χαρακτηρισμών που στρέφεται εναντίον της γνώμης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια να εξασφαλιστεί η σιωπή.
