Κάποτε μετρούσαμε τις μέρες μέχρι το καλοκαίρι όπως μετρούν οι φυλακισμένοι τον χρόνο ως την αποφυλάκισή τους: με προσμονή και λαχτάρα. Καλοκαίρι σήμαινε παγωτό δίχως ενοχές, αφού θα κάναμε μπάνια και θα καίγαμε τις επιπλέον θερμίδες (έστω, με λίγες ενοχές, όταν φθάναμε στο τρίτο χωνάκι της μέρας), σήμαινε μαγιό και μυρωδιά αντηλιακού, ένα βιβλίο γεμάτο άμμο πάνω σε μια πολύχρωμη πετσέτα, μεζεδάκια δίπλα στη θάλασσα, πεζοπορίες σε πλαγιές με μοσχοβολιστά θυμάρια και κατακίτρινα σπαρτά, μελτέμι, πανηγύρια (τα ωραία, τα παλιά, όχι αυτά με τα σκυλάδικα που οργανώνονται τώρα), ανεμελιά και αισιοδοξία.

Ενώ τώρα; Διαβάζουμε τις προβλέψεις και θέλουμε να τρέξουμε πίσω στον χειμώνα: «Ερχεται το πιο καυτό καλοκαίρι των τελευταίων 1.000 ετών», «Καύσωνας διαρκείας προ των θυρών», «Θα πούμε το νερό νεράκι», «Το κουνούπι τίγρης μας απειλεί και φέτος». Και αν το γλιτώσεις το κουνούπι, θα σε περιμένει το κήτος το παμφάγο για να σε κάνει μια χαψιά, δεδομένου ότι «όλο και περισσότεροι καρχαρίες κόβουν βόλτες στο Αιγαίο και στο Ιόνιο». Η εποχή που τόσο απειλητικά πλησιάζει μόνο σε καλοκαίρι δεν φέρνει. Περισσότερο μοιάζει με τρέιλερ δυστοπικής τηλεοπτικής σειράς για το τέλος του κόσμου.

Ομως κάποτε ήταν το καταφύγιο από τη σχολική καταπίεση, τη δουλειά, τη ρουτίνα. Ηταν η περίοδος που δεν είχε πρόγραμμα, μόνο τον μονότονο ήχο των τζιτζικιών που το μεσημέρι λειτουργούσαν σαν white noise που σε βοηθούσε να βυθιστείς σε εκείνον τον βαθύ, ανακουφιστικό ύπνο. Σήμερα, κάθε αναφορά στο θέρος συνοδεύεται από ένα «ναι μεν, αλλά»: Αλλά πρόσεχε, αλλά καλύψου, αλλά απόφυγε, αλλά ψεκάσου… Από δίπλα, τα θερμοκρασιακά μοντέλα δείχνουν τη Μεσόγειο να γίνεται κάτι μεταξύ σάουνας και ηφαιστειακής λίμνης σε σημείο βρασμού. Πόσες ώρες να λειτουργεί το air condition και άραγε πόσο ρεύμα καίει; Και με τις τσούχτρες τι θα γίνει; Που, και να τις αποφύγεις, στην επόμενη απλωτή σε περιμένουν τα επικίνδυνα τοξικά ψάρια – λεοντόψαρα, λαγοκέφαλοι κ.λπ. –, είδη που τα τελευταία χρόνια έχουν εισβάλει στο Αιγαίο.

Διακοπές είναι αυτό που βλέπω μπροστά μου ή πόλεμος; Προτού φύγω για το νησί, να βγάλω μια selfie για να με θυμούνται! Αν και «όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει (…) τον πόλεμο τον χάνει» που λέει και το τραγούδι. Ας αντισταθώ, λοιπόν! Καπέλο, αντηλιακό με δείκτη δυσθεώρητο, νερό (γιατί η λειψυδρία δεν αστειεύεται), φαρμακείο με μαντζούνια για τσιμπήματα, δαγκώματα, αναφυλαξίες, εγκαύματα και ξηροφθαλμίες. Και σύνδεση Internet σε κάθε κατσάβραχο που θα σκαρφαλώσω, για να ακούω τα δελτία ανέμων και υψηλών θερμοκρασιών, τα ρεπορτάζ για τις πυρκαγιές που μπορεί να μαίνονται σε διάφορες περιοχές κ.λπ. Για την περίπτωση εισβολής στη Γη εξωγήινων τον Δεκαπενταύγουστο; Μόνο με αυτούς δεν μας έχουν απειλήσει ακόμα.

Αν και προσφάτως «ομάδα επιστημόνων φαίνεται πως εντόπισε σε έναν μακρινό εξωπλανήτη χημικά ίχνη πιθανής ύπαρξης ζωής, επαναφέροντας στη δημόσια σφαίρα τη συζήτηση για την ύπαρξη εξωγήινων». Θα τους περιμένω εκεί, στην αμμουδιά που θα λιάζομαι, έχοντας καλού κακού στην τσάντα θαλάσσης ένα γεμάτο νεροπίστολο (τι άλλο;) για να τους αντιμετωπίσω. Ή μήπως να αποφύγω φέτος τις παραλίες; Διάβασα πως και «η άμμος κρύβει μεγάλους κινδύνους για την υγεία μας». Και η άμμος!